Het was 5 oktober: De dag van de leerkracht.

Elke dag is het wel een of andere dag van het een of ander, maar 5 oktober is dus De dag van de leerkracht. Tijd voor gebak, ooit een dag met een bonus bij je salaris, maar meestal een dag om je als leerkracht weer eens bij te scholen. We doen niets liever dan dat, want je bent als leerkracht altijd met leren bezig, hetzij het leren van kinderen, maar dan mag je zelf ook wel weer eens aan de slag.

In Dordrecht werd de bijscholingsdag georganiseerd door een groep mensen die zich inspannen om er ,ondanks dat het om bijscholen gaat, toch een luchtig en gezellig tintje aan te geven.  Ik zou het ze niet graag nadoen om iets te verzinnen waardoor iedereen na afloop op een leuke geslaagde dag kan terugkijken, dus neem deze blog niet te zwaar op als hij soms als kritiek geinterpreteerd mocht worden.

De dag werd aan elkaar gepraat door een cabaretier en er waren gastsprekers uitgenodigd. Vanwege de coronamaatregelen die nog steeds gehanteerd werden ( je zou niet willen dat er na samenkomst van een grote kluit leraren een stijging van de besmettingscijfers zou ontstaan; er is al zo'n groot tekort aan leraren) waren alle leerkrachten op hun eigen school en bekeken alles via het grote scherm van het smartboard. Dit maakte spijbelen, onnodig uit het lokaal lopen , je insta checken, je nagels lakken ,of noem maar op mogelijk zonder dat je gesnapt werd.

Er was een Vitaal Journaal. Met heuse nieuwsberichten over hoe je vitaal kon blijven in het onderwijs. Wij zaten erbij en keken ernaar. En met een nieuwsbericht over ontspannen gedurende de schooldag en hoe belangrijk dat wel niet was. Wij hebben sinds kort op onze school een continuerooster, met de nadruk op continue, meer zeg ik er niet over. 

Hoogtepunt van de dag was het instuderen van een Haka. Je weet niet wat een Haka is? De oorspronkelijke betekenis achter verschillende haka,s moet je maar zelf eens opzoeken, want er is voor elke gelegenheid wel een haka.  In ieder geval was de haka die wij zagen er een die de mannen van de All Blacks , het nationale rugbyteam uit Nieuw-Zeeland, ten toon spreiden voordat ze aan de  wedstrijd beginnen om hun tegenstander te intimideren. Vergelijk het met de "stare-down"van kick-boksers. Alleen geven die geen krimp en staren de tegenstander alleen maar indringend aan, zoiets als in het spelletje, wie het eerst met zijn ogen knippert is af. Maar de mannen die een haka uitvoeren brullen, stampen, rollen met hun ogen en steken hun tong uit. Net als bij het kick-boksen raken ze hun tegenstander niet aan, wat later in de wedstrijd wel weer ruimschoots gecompenseerd wordt. Net zoals bij het kick-boksen trouwens.Een trouwe fan van de All Blacks en zelf fervent rugbyspeler kwam in zwart sporttenue uitleg geven. Daarna mocht iedereen aan de slag.

Maar goed, haka's verbroederen en verbinden, dus met je onderwijsteam mocht je de verbinding aangaan middels een zelf ingestudeerde haka. Ik voelde me niet zo verbonden en keek het eens aan. Het had een fantastische scene voor De Luizenmoeder, de film kunnen zijn. Leerkrachten die zich in te kleine sportshirtjes persen, ( want die lagen toevallig  voorhande in het magazijn), en met elkaar kreten brulden die zo op inspirerende posters in de schoolgangen pasten, die stampten, op hun borst sloegen en hun tong uitstaken. Elke school maakte zijn eigen haka, zelfs het team van het onderwijsbureau deden mee. Zij hadden dan wel geen magazijn met sportshirtjes, maar hingen ter compensatie allemaal een gele tas om hun nek.