Nog slechts zes weken te gaan....

Ik hou van documenteren, van meten , noteren en bijhouden, van de cijfers en de letters, maar als ik ZES WEKEN lees, word ik altijd een beetje nerveus en onzeker. Dit is al tien jaar aan de gang, bij elke komende wedstrijd. En al zeg ik honderd keer tegen mezelf, dat het goed komt, het gevoel blijft. Moet ik dit nog wel doen, wordt het niet te onesthetisch wat ik doe? Iedereen kan wel een paar mooie veren in je kont blijven steken, omdat het zo knap is wat je op "jouw leeftijd" nog doet, maar is het niet een beetje over de top? 

Op "mijn leeftijd" ben ik best nog sterk, best nog slank, kan ik zelfs nog meer gewicht versjouwen dan sommige mannen in de gym( best zielig voor die mannen misschien...), ik kan nog een vogelnestje in de ringen maken, een handstand push up ( allebei niet meer zo goed uitgevoerd als vroeger, maar met wat oefening , kan ik dat vast wel weer beter).

Hoe sta ik ervoor...

Ik zei al, ik hou van meten, want meten is weten. Al zeggen foto's en de spiegel soms iets heel anders.

De wekelijkse huidplooimetingen en de metingen met de centimeter geven aan dat het de goede kant opgaat. De spiegel en de foto's zeggen dat het precies hetzelfde is als vorige week. Maar lichtinval en houding maken een groot verschil. Poseren doe ik nu bijna dagelijks, volgens de opdracht van de coach. Het houden aan mijn voedingsplan gaat nu weer goed. Zelfs met twee verjaardagen, een lunch buiten de deur en een avondje uit is het me gelukt om niet over de grens te gaan. 

Ik zit nu op een 1535 kcal dieet, weeg 50,8 kg , en heb een vetpercentage van 13,8% (voor wat dat waard is). Ik kan nog volop genieten van het eten van mijn volle borden, mijn chocolade, mijn ijsje en mijn zelfgebakken proteïnepannenkoekjes. Wie zegt dat een laagcalorieëndieet moeilijk is, kan ik nog wel wat leren. Het is gewoon verstandig kiezen en tellen. That's it!

Hoe voel ik me...

En dan bedoel ik niet mentaal, maar fysiek. 

Een deel van mijn fysieke onzekere gevoel is weggenomen doordat mijn jaarlijkse controle bij de internist gewoon in orde was. Dus eventuele fysieke ongemakken hebben niets met mijn bloedwaarden te maken, maar puur met de pijntjes die horen bij zwaar trainen. Zoals billenpijn. Ja echt! Pijn in die bilspieren, wanneer je staat, vooral wanneer ik zit of soms ook als ik lig.

Een stijve rug, en dan vooral na een kwartiertje poseren wanneer ik op de grond zit en mijn hakken verwissel voor mijn sneakers. Dan zijn mijn armen opeens te kort en kan ik amper bij mijn voeten.

Het duizelig zijn na een zware inspanning zoals bij de legpress. Ik drink voldoende en voeg nu zelfs wat zout toe aan mijn maaltijden vanwege mijn lage bloeddruk.

Bikiniposing...

Hier ben ik nog niet aan toe gekomen.

Ten eerste omdat het tot nu toe te koud was voor deze koukleum om in bikini te oefenen.

En ten tweede omdat ik hier altijd enorm aan moet wennen. Vergelijkbaar met de eerste keer naakt in de sauna rondlopen, dat gevoel.

Ten derde omdat, en hier ben ik weer, ik nooit tevreden ben en altijd weer schrik als ik mezelf in bikini in die grote oefenzaal in bikini zie rond stappen.

Jij vraagt je misschien af waarom ik mezelf dit allemaal aandoe? Is het om mezelf bewijzen? Is het om anderen te inspireren? Is het pochen? Is het voor mijzelf motiverend? Is het proces fascinerend? Is het aandacht trekken? Dat het aandacht trekt is wel duidelijk, maar ik vraag er niet zelf om. Voor elk interview wat ik gegeven heb, ben ik gevraagd. Het zijn de anderen die het bijzonder vinden, niet ik.

Ik denk dat de antwoorden op mijn hierboven gestelde vragen alleen gegeven kunnen worden door de mensen die ook een keer een wedstrijd hebben gedaan. Maar als iemand een ander antwoord heeft , ben ik daar benieuwd naar.