Mannen en baby's

Er zijn mannen die niks met baby's hebben. Pas als het peuters worden kunnen ze er iets mee. Er zijn ook mannen die net als veel vrouwen idolaat van baby's zijn , maar dan moet het wel hun eigen baby zijn. Die ze, bij wijze van spreken, het liefst zelf de borst geven. Ik weet nooit goed wat ik van die types moet denken. 

Dat soort mannen hebben we in onze familie niet. 

Ze zijn niet idolaat van een baby in het algemeen en zelfs niet van een baby in het bijzonder. Ha! Daar zeg ik wat! Ze doen zich voor als mannen die niet kwijnen bij het eerste lachje, het eerste tandje of het eerste stapje, maar dat is pure schijn.

Als ik, om te beginnen bij de oudste van de mannen, zie hoe hij communiceert met onze kleine " familiemascotte" dan kan ik daar geen stoer gedrag aan verbinden.

Te midden van anderen " boeroept" en hij naar zijn kleinzoon en doet alle mogelijke moeite om hem een lachje te ontlokken. Daar komt geen gêne naar anderen aan te pas, hoor. En als hij contact heeft met Max glundert hij. Wat resulteert in een herkenning bij Max wanneer hij zijn opa weer ziet en hij zich weer rot schrikt van het boegeroep, maar er meteen om moet lachen.  

Oom Stephan pakt het anders aan, wat beschouwelijker en subtieler. Maar mocht Max dan reageren op zijn aanraking of visueel contact dan straalt hij als een lentezonnetje. De meeste foto's die momenteel door onze huisfotograaf gemaakt worden hebben als onderwerp : baby Max. Ik hoop niet dat hij later nog steeds het onderwerp van ooms fotografie zal zijn, want dan wordt hij een echt straatboefie. Oom Stephan wil zich gaan toeleggen op straatfotografie ( dit terzijde voor de niet-ingewijden)

En nu we het over boefies hebben brengt dat ons bij de man die de baby heeft voortgebracht. De papa van Max. De papa die graag een zoon heeft die lekker druk is, die streken uithaalt, die ( nu al!) met zijn vader zit te gamen, die zijn zoon leert hoe hij zijn tong uitsteekt naar anderen, die hem laat lachen door hard "HEE! BOEF! te roepen. Maar diezelfde vader rent als eerste naar de hotelkamer bij het eerste babyfoongeluidje.  Die zijn zoon geleerd heeft uit de fles te drinken onder aanmoedigingen: je kan het, Max! Diezelfde zorgzame vader die zonder mankeren de volste luier verschoont. Wat leuk om onze mannen in een andere hoedanigheid te zien. En dat alleen door toedoen van een hele kleine man.

Wat ben ik trots op deze  mannen!