Het is december 202 en we zitten in een lock-down.De scholen zijn dicht vanwege de vakantie, maar wel met een extra week vooraf. We hebben nu te maken met een nieuwe, uiterst besmettelijke variant van het virus wat de wereld al zo'n twee jaar in zijn greep houdt. Vlak voor de Kerst sloten alle winkels en bleven alleen de noodzakelijke winkels open, waaronder de slijterijen, want dat zijn natuurlijk essentiële winkels. De sportscholen en sportclubs gingen op slot en zelfs buiten trainen is  nu alleen in groepjes van twee toegestaan. Het zijn soms onbegrijpelijke maatregelen, maar dit is nu blijkbaar heel hard nodig.

De twee oudjes hier in huis hebben hun boosterprik al gehad, maar dan nog blijft het oppassen geblazen.

De Kerstdagen waren heel gezellig en uniek te noemen. Onze Griekse schoonzoon Alex was al een paar weken eerder aangekomen om zich bij Anouk te voegen. Het was heerlijk om hem weer te zien. Maar mijn geluk was pas compleet toen we Esther ophaalden op de luchthaven. Na anderhalf jaar van alleen videochatten ( leve de technologie die dit mogelijk maakt) konden we elkaar eindelijk in de armen sluiten. Je kan een moeder niet gelukkiger maken dan haar kinderschare weer compleet bij elkaar te hebben. Op eerste Kerstdag was ook zij herenigd met haar Franse vriend, onze schoonzoon Cyril , die vanuit Frankrijk naar België gereisd was om na het bezoek aan zijn familie bij ons Kerstfeest te vieren. 

Max had de dag voor Kerst zijn nieuwe broek ingepakt en onder de kerstboom gelegd, want die was immers voor Kerst. Tess had haar langverwachte en zeer geliefde nieuwe lichtjesschoenen aan, toepasselijker voor Kerst kon het niet. En Stan was nu helemaal de verkleinde versie van zijn papa, omdat ze exact dezelfde feestelijke outfit aan hadden. Iedereen had zich de hele dag uit de naad staan koken om met elkaar een feestelijk maal voor elkaar te krijgen. Er was genoeg eten om een Leger des Heilslocatie vol  daklozen een week lang van eten te voorzien. Er werd genoten van de lekkernijen en gelachen om de surprises. Kortom, het was feest, lekker rommelig ook en dan bedoel ik vooral letterlijk, maar een kniesoor die daar moeilijk over gaat doen.

De hele wereld mocht dan mopperen op de corona-omstandigheden en de opgelegde beperkingen hieromtrent, maar mij deed het niks. Ik had mijn eigen geluk te vieren. Wat een paar jaar geleden als een unieke gelegenheid gezien werd, want wanneer zouden we weer in deze setting bij elkaar zijn, werd nogmaals herhaald. Tegen alle regels in zaten we met dertien personen het familiegebeuren te vieren, allemaal wel van tevoren met een sneltest veilig bevonden, dat dan weer wel. 

We zaten warm, we hadden genoeg ( eigenlijk veel te veel) te eten en te drinken, maar bovenal was het gezellig en al zou ik geen stuiver in mijn zak hebben, dan nog zou ik me steenrijk voelen. Deze groep mensen straalde zoveel liefde uit dat je er zonder drank dronken van zou worden. Op Kerst mocht de wereld voor mij gerust even stoppen met draaien om dit gevoel vast te kunnen houden. Het was vast deze bedoeling wat Kerstfeest met zich meebracht.