Natuurlijk ben ik niet zeven jaar oud, maar sinds zeven jaar oma. Op 3 december was ik nog slechts moeder; op 4 december kreeg ik er een titel bij: die van grootmoeder. Toen mijn schoonzoon belde en vertelde dat ik zojuist oma was geworden realiseerde ik me nog niet dat mijn dochter aan het bijkomen was van een zware bevalling. Hun zoon, onze kersverse kleinzoon Maximilian, had het haar heel moeilijk gemaakt door als een "sterrenkijker " op de wereld te komen. Zelf had hij het ook niet breed; zijn hoofdje had een beetje vreemde vorm aan deze eigenwijze geboorte overgehouden en ook hij moest van dit gebeuren bijkomen. 

Onze visite had net één voet over de drempel gezet toen dit heuglijke nieuws van de lang verwachte geboorte kwam. "Zullen we dan maar weer gaan?", vroegen de gasten, die van buiten de stad kwamen. Nog beduusd van het vrolijke nieuws van de komst van Max, zoals we hem zouden gaan noemen, maar in dilemma omdat ik mijn dochter wilde zien en tegelijkertijd de gasten niet wilde wegjagen, besloten we de gezelligheid met onze visite kort te houden, zodat Yvonne en Max konden bijkomen. Na het uitzwaaien van de gasten sprongen wij als opa en oma in de auto om onze kleinzoon te bewonderen en de gelukkige kersverse ouders te feliciteren.

Max is nog steeds een bijzonder jongetje, net zoals hij bleek te zijn tijdens zijn geboorte. Hij is nu zeven jaar en opa en oma zijn nu ook "zeven jaar oud". Je kunt alle voorgaande blogjes er op nalezen om te weten hoe bijzonder hij is. Zeven jaar oud en hij is nu wel de knuffelaar die hij als klein mannetje niet echt was; altijd te onrustig om op je schoot te blijven zitten. Nu klimt hij juist wel altijd op je schoot, wel onrustig wiebelend, maar hij zit er toch maar. Heerlijk! Als ik hem gekscherend vraag of hij dat over tien jaar ook nog zal doen is het volmondig ja, wat ik zeer betwijfel, maar de vastberadenheid van hoe hij het bevestigt, maakt het wiebelen zeer de moeite waard.

Net zoals elke moeder op de verjaardag van elk van haar kinderen weer terugdenkt aan de bevalling, zo denk ik als oma bij elke verjaardag van de kleinkinderen terug aan de periode rondom hun geboorte. En omdat Max het eerste kleinkind is waarbij alles in de familie veranderde, maakt het hem heel speciaal. Lees het blogje "Kwatta" er even op na. Nu alle ogen niet meer exclusief op hem gericht zijn, heeft Max zich af en toe een andere rol aan gemeten, die van grote, zorgzame neef.  En op de momenten dat de kleintjes hem te druk worden, trekt hij zich terug bij de volwassenen. Voor een potje schaak, een kaartspel of een game. 

Max is de grootste van de kleinkinderen, de oudste, soms is hij stoer en soms weer even heel klein en soms heel knuffelig. Max, wat groei je snel groot, in alle opzichten. Te snel eigenlijk.....