Ik wilde me in 2015 gaan voorbereiden op het NK Powerliften  toen er opeens een streep door mijn voorbereiding werd getrokken. De dermatoloog, die zojuist een basaalcelcarcinoom bij mijn sleutelbeen had weggesneden, de hechtingen had gezet en de pleister had geplakt, trok de streep. "Je mag nu even zes weken niet trainen, hè."  EVEN, ZES weken, NIET trainen. Daar had ik geen rekening mee gehouden toen ik dat kleine vlekje liet behandelen. Dat hele NK kon ik dus schrappen.

Om toch te blijven trainen, maar de bovenkant even te ontzien, begon ik de apparaten in de sportschool te gebruiken die ik voorheen links liet liggen. 

Er werd een bodybuildingwedstrijd in de sportschool georganiseerd. Ik was nieuwsgierig hoe zo'n voorbereiding zou verlopen en sloot me bij de dames aan die ook belangstelling hadden.  De voorbereiding voor een powerliftwedstrijd kende ik al, maar voor een bodybuildingwedstrijd kwamen andere dingen kijken. Wat dan? Dat wilde ik graag weten.

De datum van het NK was al ruim voorbij, en ik had ook al groen licht gekregen om weer te trainen. 

Elke week was er een moment dat de toekomstige wedstrijdatleten even een check kregen van onze begeleidster. Wat poseermomentjes en tips voor voeding. De eerste week zaten we met zes dames, waarvan ik hun moeder kon zijn , qua leeftijd. "Ik ga niet meedoen met de wedstrijd, maar ik wil wel de voorbereiding meemaken.", had ik uitdrukkelijk gezegd. De week erop waren we nog maar met zijn drietjes over. "Nee, ik ga niet dat podium op, hoor.", benadrukte ik nog maar eens. De volgende bijeenkomst was een privé-aangelegenheid, aangezien iedereen nu was afgehaakt. "Laat ze allemaal eens een poepie ruiken, en doe gewoon mee.", zei Hannie, mijn coach in dit gebeuren. Om een lang verhaal kort te maken: ik stond uiteindelijk toch op dat podium, tussen twee jonge mooie meiden van buiten onze gym.

Dit had natuurlijk niets, maar dan ook niets met BODYBUILDING te maken. Dit was fitness, mooie bikini aan, make-up, hakken en je poses doen. Wist ik veel, toen. Ik zag er niet anders uit dan op mijn PL wedstrijden. Nou ja, daar deed het er niet toe hoe je eruit zag, in je stomme verplichte hansopje, als je je kilo's maar tilde. Maar dat waren wel wedstrijden die de meeste mensen konden begrijpen. Je zakt door je knieeën met zoveel mogelijk kilo's op je schouders, je drukt, liggend op een bankje, zoveel mogelijk kilo's omhoog, en je tilt een zo zwaar mogelijk gewicht van de grond. En ja, daar moet je dus vantevoren heel hard voor trainen, dat snapt iedereen.

Maar bodybuilding? 

Als ik tegenwoordig een wedstrijd aankondig waar ik aan deel ga nemen krijg ik vaak deze vraag: "Ga je nu hard trainen?" Uh, nee niet nu, maar het hele jaar door train ik hard.

Of:" Mag je nu niks meer eten?" Niks? Dan ga ik dood.

"Maar geen gewone dingen meer?" Ik eet gewoon, wel afgepast en met zorg gekozen, en alleen in een voorbereiding op een wedstrijd met minder calorieën om het juiste vetpercentage op mijn lichaam te bewerkstelligen.

"Ik vind het maar lelijk." Afgaande op de buiten proportie opgepompte lichamen van de mannelijke wereldtoppers wordt dit oordeel vaak geveld. Natuurlijke atleten(de niet-gebruikers, zeg maar) zien er doorgaans niet als Michellinpoppetjes uit, maar meer zoals U en ik. 

Vergeten wordt dat er aan een wedstrijd heel veel werk vooraf gaat wat niet gezien wordt. Maanden van voeding tracken (bijhouden wat je eet), uiteraard hard trainen (anders kom je er niet), en heel veel poseren. "Oh, dat met je spierballen staan draaien." Ja, laten we het daar maar op houden, al lijkt het makkelijker dan het in werkelijkheid is, maar dat maak je een leek niet wijs.

Dat een wedstrijd eigenlijk een tussenstation voor de meeste atleten is, snapt ook niemand. Een meting van waar je op dat moment staat. Ben je eerste geworden, ( kers op de welverdiende taart, mmm), dan betekent dat niet dat dat het eindpunt is. Het is een startpunt om vanaf daar jezelf weer te verbeteren.  Je mindere punten aan te pakken en proberen om op een volgend meetmoment er weer beter bij te staan. Tja, BB is een verslavende leefstijl.

 Ik doe deze sport nu al tien jaar, zonder een enkel hulpmiddel wat verboden is (en in mijn ogen oneerlijk).  Tien jaar, en zie ik verandering? Als je mij zo tegenkomt, totaal niet. Ik zie er niet anders uit dan tien jaar geleden.  Nou ja, ouder natuurlijk, met meer rimpels, een huid die het laat afweten, maar onder mijn kleding is toch wel iets veranderd. In tien jaar tijd ben ik er toch iets anders uit gaan zien.

"Boeiend!" zie je ze denken, met een gezicht van , je moet het maar leuk vinden.

Maar ik denk nog steeds :BOEIEND!

Over de gezondheidsaspecten van krachttraining ga ik het een volgende keer hebben.