Gisteren was mijn papa de hele dag thuis, nu mijn mama, dus dat betekent dat het nu de dag is dat ik mijn zwemluier aan moet. En dat hoeft niet als ik in bad ga of, nog leuker, onder de douche.      

Dus dit betekent...dat ik vandaag naar zwemles moet. Dat heeft mijn mama bedacht. Mijn papa snapt me, want hij had er op woensdag echt geen zin in om met mij in een groot bad samen met een heleboel kinderen en andere mama's te gaan liggen. Ik dacht even : Yes!! Pap, jij snapt het!  Maar het leek mama een wel leuk idee.

Wat je leuk noemt. Toen die luier voor het zwemmen en mijn zwembroek tevoorschijn kwamen dacht ik, ja hoor, daar gaan we. Ze denken zeker dat ik achterlijk ben en dat ik vergeten ben hoe je ineens bijna verzuipt als je even niet oplet. Mallorca, weet je nog?

De eerste zwemles duwen ze je gewoon onder water. Ik heb me niet laten kennen, maar ik dacht als dat elke week zo gaat haak ik af. De tweede les moest ik in het water springen, in de armen van mama. Ik dacht, je bekijkt het maar lekker, ik ga me weer aankleden en naar huis. Maar mama pakte mijn arm vast en toen moest ik wel. Ik was blij dat we weer naar huis gingen en in de auto dacht ik: dit doe ik dus niet! meer. De afgelopen week heb ik  een soort van aankomend griepje geveinsd.

Niet te erg, anders zouden de leuke dingen niet doorgaan, zoals de dierentuin bijvoorbeeld. Maar gewoon wat minder eten, zodat ze zouden besluiten om de zwemles af te zeggen. Maar ik hoorde mama iets over zwemmen zeggen en toen schrok ik wel. Ik overwoog nog om ze een doorwaakte nacht te bezorgen, maar daar had ik zelf eigenlijk ook geen zin in.

Ja! Toen wist ik het! Ik heb me vanochtend gewoon slapend gehouden en toen het te laat voor het zwembad was en het gevaar dus geweken was, heb ik me wakker gemeld.