Teleurstellingen

Teleurstellingen, we hebben er allemaal mee te maken, want niet altijd verloopt alles zoals we verwacht hadden.  Je koopt een staatslot en je voelt aan je water dat het deze keer raak is. De wildste dromen over wat je met je gewonnen miljoenen gaat doen gaan door je hoofd.  Slecht voorbeeld dit, want degenen die een prijs in de staatsloterij winnen zijn degenen die het totaal niet verwachten. En prijs hebben in de staatsloterij is sowieso al een onmogelijkheid, dus iedereen met een lot houdt al rekening met niet-winnen, dus zo'n teleurstelling kan dat dan niet zijn. 

Wie rekening houdt met een tegenvaller is nooit zo diep teleurgesteld als wie denkt dat alles op rolletjes loopt en blijft lopen, totdat er een rolletje wegrolt...

Wij, volwassenen, hebben allemaal al heel wat teleurstellingen moeten verwerken , van het zakken voor een examen tot het lopen van een blauwtje, van het mislukken van een eigen werkstuk tot het stuklopen van een relatie, van.... nou ja, vul zelf maar in,  iedereen heeft wel iets  wat het eelt op zijn ziel heeft doen groeien.

De eerste knauwtjes

Jonge kinderen moeten leren omgaan met teleurstellingen, want ze zullen in hun leven  talrijk zijn.  Niet dat je als ouder nu je kind bewust een worst gaat voorhouden om die weer af te pakken en dan te denken, zo, dit was even een leermomentje voor je, kleine man/meid!  Zoveel moeite hoef je niet te doen, want het komt gewoon vanzelf op het pad van je kleine koter.

De teleurstelling in zichzelf hakt er diep in en blijft knagen totdat de overwinning er eindelijk is. Ik denk even terug aan een paar weken geleden. En aan Max.  Max , die verrukt is van alles wat op wielen rijdt. En als die wielen extra groot zijn is de verrukking evenredig groot. 

In het pand onder de familie van Max huist een administratiekantoor annex vervoersbedrijf, en regelmatig stoppen er grote trucks voor de deur. Voor Max'  deur, welteverstaan. En omdat de onderbuurman hoorde dat Max verzot is op zijn trucks, bood hij aan om Max een keer achter het stuur te laten plaats nemen.  Als je als kleine man de cabine van je opa's werkbus al een fantastische ruimte vindt om in rond te kijken en het grote stuur vast te houden, hoe geweldig zal het dan wel niet zijn in zo'n huizenhoge truck?

En toen deed het moment zich opeens voor. Er stopte een truck pal voor de deur!  Maar voordat Max helemaal uitgekeken was, en dat ben je niet gauw als er zo'n gevaarte voor de deur staat, had zijn oma hem al meegesleept naar het kantoor van de onderbuurman. De buurman zelf deed open en wist meteen waarvoor wij kwamen.   "Arie! Ze willen even in je wagen zitten!" riep hij naar de desbetreffende chauffeur.  En ik vergeet de blik in de ogen van de chauffeur niet toen hij mij aankeek of hij zeggen wilde, dit ga je toch niet echt menen! En een seconde later snapte ik waarom, want aangezien Max en ik aan de balie stonden en ik wel, maar Max niet boven de balie uitkwam, moet hij gedacht hebben dat ik niet helemaal lekker in mijn hoofd was dat ik kwam vragen of ik in zijn truck mocht zitten.  "Het gaat om hem , hoor" zei ik snel en tilde Max boven de balie uit. Nee, het verhaal is niet uit. De chauffeur was niet teleurgesteld dat ik het niet was, eerder het tegendeel.

We liepen naar de truck en oei...wat hoog was die cabine als je er pal voor stond. Beter leek het me dat de chauffeur in de cabine klom en ik Max zou aangeven. Maar op het moment dat ik Max optilde begon hij tegen te sputteren. De wagen lonkte, maar de vreemde man in de cabine niet.  "Andere keer" bracht Max uit, en ik zette hem weer terug op de stoep. 

Eenmaal weer thuis was hij er stil van dat hij het op het moment supreme toch niet aangedurfd had. Hoe mooi had het kunnen zijn?  's Avonds in bed had hij het er nog over dat hij niet durfde...

Zucht....

Nee dan afgelopen zondag.

Oma had vrijdag de tv  uitgezet nadat Max om Buurman en Buurman had gevraagd en hem afgescheept met de mededeling dat het niet zou komen, maar dat hij daar op zondag met ome Alex naar zou mogen kijken.

Het was  eindelijk zo ver. Speciale momenten moeten speciaal blijven. En het momentje Buurman en Buurman met ome Alex is er zo een. En YES! Alex was er klaar voor en samen zaten ze op de bank. Na een filmpje van de beide klunzige buurmannen ging ome Alex over op een filmpje van  de blauwe zee en lucht van Zakynthos en was het even boeiend, maar toen het nog langer duurde, en nog iets langer en Max zachtjes  "buurman" zei, en daarna nog eens en toen niet meer gehoord werd, was er een teleurstelling die hij moest slikken, want toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.