Taal

Max is een allemansvriend. Als je met hem dolt is hij gek op je, zonder twijfel. En zolang je dat blijft doen ben je zijn vriend. En als je zijn vriend bent dan zal hij je benaderen als een echte vriend :hartelijk.

In de familie heeft Max er een vriendin en een vriend bij. Een tante en een oom in feite, al horen die twee niet bij elkaar, maar dat doet er nu niks toe.De tante kent hij al wat langer;  zij  en Max hadden al eerder vriendschap gesloten. Maar sinds kort is er een oom bij. Een oom die net als Max zelf nog geen woord Nederlands kan spreken. Nou ja, een paar, ook net als Max. En het leuke is dat dat gewoon geen ruk uitmaakt. Ze begrijpen elkaar ook zonder gesproken woord.

Wanneer Max straks naar Spanje gaat zal hij een beetje Spaans ( Fernando, de huisgenoot van tante Esther ) en Engels (papa, mama,tante Esther, Fernando en Carlos) en Nederlands ( papa, mama en tante Esther) horen spreken. Om duizelig van te worden. Wat zeggen ze toch allemaal?

Maar vriendschap en liefde hebben  geen taal nodig; het is al een soort taal zonder woorden. Dat Max ondertussen al aardig wat woordjes heeft opgeslagen blijkt uit het feit dat zijn kleine wijsvingertje al heel gecoördineerd naar het plaatje van het vogeltje of van het konijntje in zijn boekje gaat.  Vogels ziet hij de hele dag voorbij vliegen en hij volgt ze allemaal, onze kleine vogelspotter. En zijn slaapknuffel is een konijn, ook zo'n ouwe bekende van hem. Hij kent die woorden dus al aardig goed, al kan hij ze nog niet zeggen. "Papa" en " mama" kent hij ook al goed. Als je vraagt "Waar is mama/papa?", begint hij te glunderen en kruipt naar het raam of de trap, in afwachting van hun komst. En volgens mij heb ik hem al " mama" horen zeggen, maar dat wil papa vast niet weten,  want hij wil die wedstrijd graag winnen.

Wat nog meer veel zegt zonder woorden is het eerste kunstwerkje van Max. Een "handpainted piece of art". We zijn apetrots op hem.