Taalverwerving

Opgroeien en opvoeden

De mensen die kinderen hebben kennen ze vast wel, de bladen als "Ouders van nu"  en  "Kinderen".En dan heb je nog ook de bijbel voor jonge ouders met opvoedkundige tips en geruststellingen, "Oei, ik groei", waarin je de sprongetjes in de ontwikkeling van een baby kunt lezen en je bij vreselijke krijsbuien kunt vaststellen dat het een sprongetje in de ontwikkeling is. Niks bijzonders, gaat over .

Ik was indertijd geabonneerd op het maandblad "Kinderen" ,wat destijds de evenknie was van  "Ouders van nu", zeg maar de "Margriet "en de "Libelle" van radeloze en/of belangstellende jonge ouders. Beide bladen behandelden dezelfde onderwerpen, net zoals Margriet en Libelle dat doen, maar dan voor een andere doelgroep.

Ik keek er naar uit om alle weetjes te lezen en te zien of de ontwikkeling van mijn kinderen een beetje strookte met wat als normaal wordt gezien. Janken en rode billen? Tanden op komst, vast en zeker. Kan wel even duren, maar ja, het hoort erbij. Niet willen eten? Tanden op komst, vast en zeker. Kan wel even duren, tot na het wisselen of tot na de orthodontist zo'n beetje, maar ja, hoort erbij. 

En dan had je ook de adviezen waar de bladen mee vol stonden. En daar had/ heb je echt wat aan. Vanuit mijn beroep als kleuterleidster op een school met veel kinderen van buitenlandse komaf, zou ik zeggen, druk die bladen in het Arabisch af.

Hoe kom ik op dit onderwerp, zo midden in de vakantie, zal je vast denken.

Praten, praten, praten

Op mijn terugreis in het vliegtuig zaten ook ouders met jonge kinderen. En dat kan leuk zijn, maar ook heel hinderlijk. Wanneer er kindjes zijn die onophoudelijk huilen, omdat ze tanden krijgen bijvoorbeeld, zie je om je heen de andere passagiers snel hun oorpluggen in doen. De desbetreffende ouders kunnen dit moeilijk doen, maar ergeren zich misschien nog het meest aan het gebrul van hun kleine. En ik,  met mijn moeilijke oren in een vliegtuig en ver daarbuiten, snap die kleintjes zo goed. Ik heb al mijn tanden al en nog trouwens, maar wanneer de oren het gaan verzieken omdat de druk verandert is vliegen geen lolletje meer. Dus die kleintjes, die snap ik wel, die irriteren mij niet, ook niet als ze huilen. Liefst doe ik dan mee.

Er zat op twee stoelen naast mij een zeer bewuste ouder. Eén van het mannelijke soort die alsmaar met zijn verhoogde stemmetje zijn zoontje alles haarfijn uitlegde gedurende de gehele vlucht. En niet alleen zijn zoontje, maar alle passagiers van , ik vermoed, stoel 2 tot en met stoel 10. Ik zeg vermoed, want ik heb een gehoorprobleem, dus zijn decibels reikten waarschijnlijk nog iets verder. Vanaf het taxiën naar de startbaan in Zakynthos tot het dalen in Amsterdam heeft papa zijn zoontje alles haarfijn uit de doeken gedaan. Misschien waren het de helblauwe vragende ogen en de open mond  van het ventje wat zijn papa zo tot uitleggen aanzette, of hij had die uitdrukking juist omdat hij murw was van al die informatie. Maar zijn papa was onvermoeibaar en als het ventje in staat is om alles te verwerken heeft hij in ieder geval veel geleerd. En als hij die nacht slecht in slaap kan komen en ligt te huilen denk ik niet dat het zijn tandjes zijn.

Maar papa kan lekker slapen; hij heeft zich van zijn beste ( opvoedkundige) kant laten zien ( aan alle passagiers).