Voor het tweede jaar op rij was het NK van de INBA afgelast. Deze keer zou het mijn allergrootste wedstrijduitdaging zijn, als het doorgegaan was. 

Even terug naar vorig jaar, 2020.

Ik was op tijd begonnen met mijn wedstrijdvoorbereiding. Mijn trainingen gingen prima, mijn slaap was ruk , maar dat was wat ik gewend was,  en mijn dieet verliep mwah.. Tot het moment kwam dat ik dacht als ik nu niet snel dat mwah verander in een okee dan kan ik net zo goed niet meedoen. Het werd een okee en ik kon weer blij worden van de spiegel. Eindelijk! En toen werd de wedstrijd afgelast.

In oktober kreeg ik de sticker lymfeklierkankerpatiënt opgeplakt. Alstublieft. Dank u wel. Graag gedaan.Anders nog iets? Ja , een sterk vergrote milt. Die kon weg en dat gebeurde in december. Herstellen stond nu voorop, dat wil zeggen herstellen van de operatie, de ziekte zat er nog. Na weken van opkrabbelen kon ik weer wat gaan trainen. Totdat er weer een kleine ingreep volgde die de trainingen weer lam legde. Het herstel vorderde , maar mijn ongeduld was niet te houden, elke week beoordeelde ik het beschadigde lichaam. Zou het ooit nog een beetje glad trekken? Toen ik na weken van amper trainen , gewichtsverlies en spierverlies weer wat begon aan te komen kreeg ik een waanzinnige ingeving om mijzelf extra te motiveren om dat lijf weer van zijn kreukels te ontdoen. 

Ik wilde , als het tenminste veilig kon, meedoen aan het NK. De wedstrijd was een maand uitgesteld wat mij tijd gaf om te beslissen wat ik zou gaan doen. Ik kon er niet te lang over nadenken, want de tijd drong. Alle atleten waren al lang in voorbereiding en ik moest nog starten als ik nog besloot om mee te gaan doen.  Een knettergekke beslissing; er restte mij nog slechts acht weken om mij voor te bereiden en ik was eindelijk wat gaan klimmen in gewicht. Die kilo's aan vetjes moesten er in acht weken weer af en er moest weer wat lijn komen in mijn lichaam. Het leek een onmogelijke klus.Mijn poseerkwaliteiten waren al niet om naar huis te schrijven en moesten in korte tijd nog veel meer gaan verbeteren. Ik had eindelijk de knoop doorgehakt en besloten dat ik er voor zou gaan. Ik schakelde Richard Bell weer in voor de begeleiding naar het eindpunt toe.

Het wedstrijdplan was een geweldig idee wat me enorm motiveerde, maar gaandeweg kroop het gevoel van onzekerheid er weer in en toen het allemaal niet vorderde kwam de moedeloosheid er gezellig bij. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?  Wat dacht ik hiermee te bewijzen?

Mijn gesponsorde bikini van #@Svetlana arriveerde en toen vond ik dat ik zeker niet meer terug kon krabbelen.  Peter motiveerde mij waar hij kon, maar mijn lijf weigerde dienst. Totdat ik boos werd op mijzelf en toen kwam er ,net  als het jaar daarvoor, eindelijk verandering in de zaak. Het vetpercentage zakte, het poseren lukte iets beter en Peter schreef mij in. Mijn vertrouwen kwam langzaam terug. Het zou absoluut niet mijn beste shape worden en ik zou niet in de prijzen vallen, maar daar ging het mij niet om. Het was de uitdaging die ik aanging met mijn lichaam in de korte tijd die ik had na mijn het herstel van mijn operatie. Ik had nog drie weken te gaan; het zou me lukken, het moest me lukken.