De vakantie naar het buitenland is voorbij en we zijn zonder zorgen thuisgekomen. En dat is heel wat tegenwoordig als je met het vliegtuig naar je vakantiebestemming gaat.  Is je koffer wel mee, krijg je hem terug en zo ja, wanneer? Hoe lang moet je in de rij staan bij de incheckbalie en bij de douane? Ga je je vlucht halen? Zo spannend als de afgelopen tijd was vliegen nog nooit. Het viel bij ons reuze mee, zelfs de turbulentie vanwege het onweer in de lucht konden we goed doorstaan. En ook de parkeergarage viel deze keer mee; de slagboom weigerde weer mee te werken, maar na een klein duwtje met de voorkant van de auto besloot hij toch maar doorgang te verlenen.

De vakantie was heerlijk, zon, zee, strand, een heerlijke bries, familie, heerlijk eten én kraambezoek! Onze jongste dochter en haar vriend hebben een baby.  Een lief klein meisje, een teefje heet dat in hondentaal. Maar toch wel haar baby, compleet met gebroken nachten, inentingen, en gebondenheid. Het kleine scheetje heeft een echte Griekse naam, vernoemd naar de befaamde broodjes aldaar: Pita. Zie hier ons nieuwe familielid. Mijn omahart zwol weer op bij het zien van dit kleine puppymeisje.

Maar we zijn dus weer thuis. Mijn vakantie duurt nog even, maar mijn wederhelft is al weer druk aan het werk. En om me niet weer te vervelen heb ik gisteren een handje meegeholpen. Puinruimen, echt puin dan, hé, niet de figuurlijke versie. Maar puinruimen is heerlijk werk, opruimen is heerlijk werk. Puin wegbrengen naar de milieustraat en in zo'n grote container flikkeren is heerlijk, opgeruimd staat netjes! Toen ik dat gisteren gedaan had begon ik meteen te verzinnen wat ik thuis nou eens zou gaan aanpakken, met andere woorden, zou kunnen weggooien. Want opruimen en wegflikkeren wat je toch eigenlijk niet gebruikt of nodig hebt ruimt ook zo lekker je hoofd op. Dacht ik. Ja, dacht ik. Precies, en dat denken wat ik dan doe houdt mij zo lekker bezig en vooral 's nachts.

Er komen grote veranderingen aan na de vakantie voor mij. En niet alleen voor mij, ook voor mijn kleinkinderen. Max mag al naar groep 3, al is deze kleine slimmerik nog lang geen zes. Tess gaat naar groep 1 en we wachten met spanning af hoe dat zal gaan. Voor Stan verandert er ook weer wat, want zijn mama gaat weer aan het werk na haar lange bevallingsverlof. Dat zal ook weer even wennen zijn. En voor ,de jongste telg van het kleinkindergezelschap, Daan wordt het ook even afzien, want hij gaat naar het kinderdagverblijf en naar oma op de werkdagen van zijn ouders. Vreemde gezichten voor hem, maar hopelijk gunt hij die nieuwe gezichten allemaal zijn gulle babylach. In september kan ik als vliegende keep fungeren, want dan zijn mijn schooldagen verleden tijd. Het nadenken over een invulling bewaar ik ook meestal voor de nacht. Heel fijn dat ik er nu nog niet om een bepaalde tijd uit hoef en nog even lekker in mijn bed kan blijven nasudderen over ideetjes. 

Wat ging ik nou ook alweer eerst doen? Oh ja, die berg wasgoed wegstrijken, eindelijk. Dat zal ook lekker opruimen!