Blessureperikelen

De vijf snotterhoestkuchdagen van oma zijn voorbij dus er kon afgelopen vrijdag naar hartenlust gekroeld en geknuffeld worden. Helemaal topfit was ik nog niet, maar dat donderde niet. "Wie vrijt, die slijt", zei mijn oma zaliger altijd, waarmee ze bedoelde dat als je iets doet,  je er ook iets door kan krijgen.Vrij vertaald naar mijn inzichten, want ik kan me niet voorstellen dat ze het over soa's had. Dus als je bijvoorbeeld gaat hardlopen je niet moet zeuren over spierpijn of als je als een malloot de berg afrijdt je niet raar op moet kijken dat je de afgrond inkukelt, om maar een simpel voorbeeld te noemen.

GHR

Dus even weer terug naar mijn geval, als je niet topfit bent moet je niet raar opkijken als je je grenzen gaat verleggen  bij een fucking zware oefening als de glute ham raise is en even iets niet helemaal lekker gaat. PLOK!! Dat voelde ik in mijn knie. Even staan , even wiebelen met het been en weer proberen. Ben jij helemaal achterlijk geworden , zei mijn knie. Dat ga je echt niet nog eens doen, he!  Okee, okee, dan niet en klaar was de training. "Ik heb er niet zo heel veel last van, hoor", zei ik tegen mijn coach/hubby/lover/bestfriend P.

Dat was zondagochtend. 

Verder heel de zondag gewoon mank gelopen en 's nachts amper kunnen slapen van de pijn. Maar ja , als je niet vrijt, dan slijt je ook niet. Zoiets. Dit klinkt natuurlijk voor geen meter, maar je snapt het wel; eigen schuld, dikke bult! Moet je je maar niet zo uitsloven, ouwe!

Bult? Nee, die was er niet. Blauw? Nee, mijn knie niet. Zo'n beetje het enige plekje op mijn benen dat niet blauw is sinds ik aan het cuppen ben. Wat, cuppen?? Cuppen, ja. Niet cutten, ik moet juist bulken, Snap je er niks meer van? Google helpt.

 Zware beklimmingen

Maar op maandag loop ik nog niet lekker. De trap neem ik als een bergbeklimmer de Mount Everest, maar dan zonder zekering. Levensgevaarlijk. De afdaling voelt nog erger. Maar waar zijn mijn gedachten op zo'n moment? Hoe moet dat als ik vrijdag ga oppassen? Okee, de trap op zal dan wel lukken, maar hoe ga ik de afdaling doen met Max in mijn armen en met een manke poot? Of blijven we a.s. vrijdag met de komende (eindelijk fantastische) weersverwachtingen dan maar gewoon binnen? 

Einde van de maandag ga ik gewoon trainen, maar zonder benenprogramma en dat gaat natuurlijk probleemloos. 

Maandagnacht heb ik voor mijn doen uitzonderlijk goed geslapen; hoe is het mogelijk? 

Schuifelen

Dinsdagochtend neem ik de trap zoals een zeer ervaren klimmer  de Vaalserberg "beklimt". Eitje dus. Er staat een lekkere wandeling op het programma met peuters en kleuters. Schuifelend heen en schuifelend terug, maar dat had niets met mij te maken, maar met het aangepaste tempo en de grote afstand die de peuters moesten afleggen. De kleuters moesten zelfs hun tempo verlagen, maar dat alles kwam mij geweldig uit .Ik hoefde niets te vrezen voor mijn geblesseerde knie. De rest van de dag heb ik me met terugwerkende kracht een aansteller gevoeld over de afgelopen twee dagen. Pfff, niks aan de hand!

 Beste medicijn

Dinsdagmiddag redelijk vroeg klaar , dus even langs Max en zijn oppastante. Kwam dat even goed uit, oma kwam als geroepen, want papa zou later thuiskomen en dan zou tante in de problemen komen met haar werk wat nog moest aanvangen. 

"Doei, tante, hoi Max. Nee, ik ga niet op mijn knieen op de grond zitten , hoor. AUW!!" "Hahaha, ga je wegkruipen?, Zal ik jou eens even komen PAKKEN!" En wat doe ik zonder na te denken? Ik kruip op handen en knieen achter een enthousiaste-want-oma-gaat-me-pakken!-kruipende baby aan. En hebbes! Ik heb Max! Gieren van de lach, ik ook. En dan komt papa thuis.

En nou denken jullie natuurlijk, nu moet ze het bezuren. Welnee, joh, nergens last van.  Bizar toch hoe zo'n kleine hummel je beste medicijn kan zijn?