Gewoon lekker bezig

Sommige dingen hoef je niet mee te maken om het te beleven. En met beleven bedoel ik om er middenin te staan, alsof je erbij bent. Als iemand mij iets vertelt gaat bij mij meteen de projector draaien en begint de film. Enige kennis van de hoofdrolspeler en het script is wel een vereiste, maar verder leidt het verhaal een eigen leven in mijn hoofd. 

Kaplaarzen

Zo vertelde mijn dochter, mama van Max, dat ze met Max boodschappen ging doen. En aangezien Max al reeds bij zijn geboorte behalve "schapenkop" ook nog eens ingewreven kreeg dat hij in een nat kikkerlandje was geboren en wel vijf paar schattige kaplaarsjes kreeg, werd het tijd dat hij op deze regenachtige dag eindelijk een paar laarsjes kon dragen. Eerst naar de supermarkt. Hoppa, in het karretje, beetje proppen met die laarsen, maar vooruit. In boodschappenkarretjes zitten geen gordels dus dat is in het geval van Max een tricky business. Achterstevoren , naar de zijkanten en weer omgedraaid aan het stuur van zijn boodschappenwagen. 

Daarna naar de voordeeldrogist. Max draagt dan wel stoere kaplaarzen, maar mag nog niet zelfstandig in de plassen stampen. Kaplaarzen zijn niet op maat gemaakt en niet echt geschikt voor babyvoetjes.Dat is dus laars uit, laars aan, laars uit, laat maar uit eigenlijk.En aangezien de laarzen al meteen uitgingen en bij de boodschappen in de auto achterbleven werd Max de drogist in gedragen , omdat hij op sokken was.

Mama duizendpoot

Niet dat hij al meters kan lopen natuurlijk, (aan het handje wel,) maar als je vlug nog even de drogist in wil voor haarverf en meer ga je geen aanstalten maken om hem daar het lopen aan te leren. Dus dragen, en niet alleen Max, maar ook een tas en een boodschappenmandje trekken. Je weet wel zo'n ruime mand op wieltjes. Bij de voordeeldrogist zijn de paden nogal smal en vol met allerlei  nutteloze zooi  en in het voorbijgaan rukt Max meteen een stuk of tien telefoonhoesjes uit de schappen. Mama zet Max even op de grond om het allemaal op te rapen en op datzelfde moment gaat Max er met de rolmand vandoor, op zijn sokken. Om erger te voorkomen zet mama baby Max in de mand die bijna omkiepert, zodat ze met een voet de mand met Max in bedwang houdt en op het andere been balancerend de telefoonhoesjes weer terug zet in het schap. Nog vlug een haarverf meepakken. Mama heeft geen tijd meer voor vergelijkingen en dergelijke en dus is de verfkleur bij thuiskomst best een verrassing.

Ik was er niet bij, maar zo zie ik het voor me hoe zoiets gaat. 

 Volgende film

Mama gaat met een vriendin ergens iets drinken en Max gaat mee. Geen idee hoe dat daar dan aan toe is gegaan, maar ik ken hem thuis. In zijn kinderstoel, of in de kinderwagen. Hij blijft netjes zitten, maar ja, hij kan ook niet anders, want altijd zijn er die gordels die hem op zijn plek houden en nodig, want anders is hij binnen no time uit zijn kinderstoel of - wagen geklommen en vervolgens gekukeld, omdat de afstand tot de vaste grond nog te groot voor hem is. Maar in zo'n kinderstoel in het restaurant zal het niet anders toegaan dan thuis.

Dat betekent: op het oog een keurig en vriendelijk tot lief tot verleidelijk lachend klein kereltje wat onberispelijk netjes stukjes brood of fruit zit weg te werken. Maar dan begint het. Het stukje fruit gaat niet richting mond, maar wordt in die kleine knuistjes tot appelmoes/ mandarijnensap/ aardbeienjam/ druivensap geknepen. Gaat het om stukjes brood? Dan gaat dat weer terug naar zijn oorspronkelijke vorm, nl deeg. Gaat het restaurantbezoek nog langer duren dan verandert Max langzaam in een babymonster.  Zijn koppie, nog steeds schattig, maar veranderend van huidskleur naar roze tot rood met opgezette aderen en daarbij maakt hij geen schattige kirrende geluidjes meer, maar authentieke monstergromsels.

Gewoon lekker bezig, op babymanier, maar met eigen trekjes dus. En af en toe zijn die trekjes al best uitdagend en ondeugend. Hij weet al dondersgoed wat hij wel en misschien niet mag. Want misschien betekent dat het toch wél mag als er geen reactie van papa, mama of iemand anders op volgt.

Ander scenario

Achter de bank langs wurmen, tussen bank en vensterbank in dus, waar twee zeer aantrekkelijke planten staan. Voor hij op weg gaat zie je hem even om een hoekje kijken. Zo van, hebben ze me door? Geen krachtig " niet doen!" of  "afblijven!", dus doorschuiven maar, richting planten. Max staat nu recht voor de plant, kijkt op, geeft je zijn allerliefste 5-tanden lach waarop je niet anders kan dan lief terug lachen. Dat voelt aan als een goedkeuring, doe maar, hoor. Althans, het lijkt of dat door Max zo wordt opgevat, want hap zegt zijn hand. " Uh!!uh!! Afblijven!" en het lijkt of hij gestoken wordt. De boodschap is dus duidelijk. Maar ook Max speelt landverovertje en deze hele gebeurtenis herhaalt zich nog een paar maal, compleet met schurkenlachje. 

En wanneer je even iets anders moet doen en denkt dat hij geen gekke dingen kan uithalen vind je hem in kastjes, aan kruimeldieven trekkend, of onder bedden zoekend naar knuffels.

Gewoon lekker bezig, dus.