Bekend voor een dag

Zouden tv- mensen dat ook zo ervaren, dat als je jezelf terug ziet op film, dat je denkt, vreselijk, dat kon toch wel beter, zeg!

Nou, ja, dat went misschien ook wel weer. Ik kan me niet voorstellen dat Patricia Paay zo tevreden is als ze haar chagrijnige kop op tv terugziet. En zal Patty Brard altijd zo blij zijn  geweest met haar acties op het ijs en in het zwembad?

 Wennen aan jezelf

Na drie interviews  in de afgelopen paar weken ben ik nog niet aan mezelf gewend.Dat stemmetje met dat Dordtse accent. En dat moeten jullie dus elke keer aanhoren, oh, boy! Maar waarschijnlijk zijn jullie meer aan mij gewend dan ik aan het beeld wat ik verspreid. Dat zal dan ook meteen de reden zijn dat ik nooit tevreden ben als ik foto's van mezelf na  de wedstrijd terugzie. Ik had dat ook elk jaar als de schoolfotograaf mijn kleutertjes kwam kieken. De juf moest dan ook voor de portretfoto, vooruit dan maar, en het resultaat ( ook zo lekker groot, zo'n foto) viel altijd tegen. Maar als ik een jaar later de rimpels van het jaar terug zag, dacht ik, goh, viel toen nog wel mee, eigenlijk. In die zin kan terugkijken ook weleens positief uitpakken.

 Genoeg

Ik ben nu wel genoeg in het plaatselijke nieuws geweest, vind ik. Als ik boodschappen doe heb ik soms het idee dat mensen me langer dan nodig aankijken. Vroeger, uit de schoolborden met wit krijt dacht ik altijd dat ik krijt op mijn neus had zitten en dat ze me daarom zo aankeken. Nu kan het zijn dat het door de berichten over die 62 jarige vrouw  die aan bodybuilden doet komt, maar ik vermoed dat ze me aanstaren vanwege de nog steeds aanwezige grote donkere plek op mijn hoofd. Mijn pony verhult niet altijd alles. Ik hoop dat de plek wel weg is over drie weken, anders moet ik een flinke pot camouflagecréme meenemen. Of een dikke pony laten knippen.....

Weet je niet hoe ik hieraan gekomen ben? Lees dan even een paar blogjes terug, Road to Olympia, deel 9