Winnen of verliezen?

Zoals mijn lezers weten heb ik mijzelf weer een doel gesteld op sportgebied. En zoals mijn trouwe lezers weten had ik al vorig jaar afscheid genomen van de wedstrijdsport. En zoals mijn allerbeste fans weten had ik alweer mijn twijfels over mijn nieuwe gestelde doel en zag ik er alweer vanaf. Maar ik mag jullie nu mededelen dat deze jojo nu besloten heeft om toch tot inschrijving over te gaan. En wat gaat het worden? The Dutch Championships van de INBA, de bond voor natural atleten. 

Mijn coach/hubby ziet zichzelf ook al naar Athene vliegen, want daar vindt het WK plaats dit jaar. Maar zoveel toezeggingen ga ik nog niet doen. Eén ding tegelijk, ja!

Waarom dit besluit?

Er zijn een paar redenen voor.

Ten eerste , omdat het fijn is om te trainen met een doel voor ogen. In dit geval, een wedstrijd. Het maakt dat je gedrevener, gemotiveerder en gedisciplineerder gaat trainen en leven. Vind ik.

Ten tweede,  omdat mijn coach denkt dat er een verbetering is opgetreden. Vindt hij.

Ten derde, omdat iemand laatst op mijn twijfels over een wedstrijd antwoordde dat ik mijn titel toch moet verdedigen(. Ik was vorig jaar Nederlands kampioen in mijn klasse.) Vindt hij.

Ten vierde, omdat  het hele gebeuren wel ontzettend leuk is. Vind ik.

Ten vijfde, maar dit is een twijfelachtige reden, omdat ik niks te verliezen heb. Of juist alles kan verliezen. Vind ik. Winnen als ik er beter bij sta dan vorig jaar en verliezen als het hetzelfde of minder is.

Ten zesde, omdat mijn kinderen zeiden, waarom niet? Vinden zij.

Hoe nu verder?

Okee, ik ga de uitdaging met mijzelf weer aan. 

Deze keer startte ik mijn voorbereiding met een hoger lichaamsgewicht en een hoger vetpercentage, wat mij meteen al de nodige zorgen gaf. Gaat het me deze keer wel lukken? Ik was dan ook al een maand eerder begonnen om mezelf meer discipline op voedingsgebied op te leggen. Geen brownies bij de koffie, geen appeltaart als het zo uitkwam en letten op de zogeheten macro's. Kloppen de verhoudingen wel?  

Na een maand is er nu 2% vet af en anderhalve kilogram lichaamsgewicht. Rustig aan, dat is het beste.  De trainingen gaan lekker, al heb ik wel een dag training ingeleverd. Misschien dat ik die gaande de voorbereiding er weer bij ga pakken, maar vooralsnog gaat het zo prima. Mijn rust is ook heel belangrijk.  Met vier dagen voor een drukke kleuterklas en een dag oppassen op mijn twee kleinkinderen maakt dat mijn week full time.

Poseren

Mijn plastic fantastic schoenen heb ik weer uit de doos gehaald en na even wankelen lukte het weer om zelfverzekerd rond te stappen. Het poseren is een niet onbelangrijk onderdeel van de wedstrijd en dit ga ik ook weer elke week oefenen. Heel belangrijk is de steun en de kritische blikken van mijn coach. Alleen en zonder de hulp van spiegelend glas wordt het niks, dus ben ik blij met mijn grote passpiegel thuis en de spiegelwand in de gym.

Benen

Weten jullie nog wat mijn grootste ergernis en zorg was? Ja, juist, die benen! En dat is het nog steeds, hoor. Het liefst zou ik in bikinitopje en lange broek op het podium verschijnen, maar die klasse bestaat nog niet, de ladypantsbikinitopklasse.

Al mijn behandelingen tegen de cellulite hebben vorig jaar niet het gewenste resultaat opgeleverd. Het was en bleef een rampgebied. Desondanks toch eerste worden is bizar, vond ik. Het was ook de reden dat ik mijn bikini aan de wilgen hing. Dan kan je plaatsing nog zo goed zijn, als je zelf niet tevreden bent houdt alles op.

Maar, ik ga het nog een keer proberen er iets aan te doen. Een bindweefselmassage waar je U tegen zegt, door één van Nederlands beste masseuses. Misschien wel de beste, maar dat ga ik later beoordelen. Misschien ga ik dan vreselijk veel van haar houden, misschien ga ik haar tijdens de behandelingen wel vreselijk haten, want pijn gaat het doen.

In ligstand is er niks mis mee, maar er is ook nog steeds geen horizontale klasse, helaas.

De mijne zijn die op de rechter foto, of de onderste, als je op je telefoon kijkt, trouwens. Of had je dat al door?