Burgerlijke ongehoorzaamheid
Nederland gaat in een "lockdown" klonk het half maart. Grootouders mogen hun kinderen niet meer bezoeken en vice versa. Buiten een heleboel andere maatregelen was dit voor mij, en met mij een heleboel oppasgrootouders, een heel moeilijk verbod. En niet alleen voor de grootouders, maar ook werden de werkende ouders die deze oppas zo nodig hadden voor het blok gezet. Mijn dochter en schoonzoon werken weliswaar in een beroep waar ze niet gemist kunnen worden en dus gebruik mogen blijven maken van de kinderopvang, maar zij wilden dit liever niet uitbreiden naar meer dagen. Vanwege hoestende kinderen is mijn dochter een paar keer thuis gebleven en op grond van klachten bij haarzelf tweemaal getest op covid19 . En gelukkig tweemaal negatief, wat dus positief is. De kinderen waren inmiddels hoestvrij en ik besloot ondergronds te gaan.
Zo voelde het enigszins. Oppassen als een onderduikster en niet solidair met andere grootouders die schrijnende foto's postten waarbij zij hun kleinkroost alleen achter glas konden aanschouwen. Ik was dus eigenlijk ongehoorzaam aan het verbod van de minister. En ik heb dus drie keer het verbod overtreden! Met groot plezier kan ik je zeggen. Eén dag in de week niet aan het coronavirus denken, één dag in de week lol maken met twee grappige kleine kinderen, en uiteindelijk ook mijn jongste kleinkind in de tuin een paar keer mogen meemaken. Wat een genot om hem te zien lopen.
Stan
Heerlijk was het om Stan te zien lekkerbekken als er een pan op het vuur gezet wordt, want dat betekent eten! En om hem op de grond te zien zitten naast het fornuis, waar de pan op het vuur staat, armen over elkaar, met de duim van één hand in de mond, geduldig wachten tot zijn eten klaar is. Wat een deceptie was dat toen bleek dat er niks voor hem in die pan zat en hij afgescheept werd met een potje peutervoeding. De eerst happen gingen nog hoopvol, zo kennen we Stan, mond open, hap, slik, weg, mond open en herhaal. Maar na drie happen bleek dit niet de vertrouwde prak te zijn die hij achter elkaar naar binnen werkt. Bij hap vier trok er een rilling over zijn rug, bij hap vijf kwam daar een blik van walging bij en hap zes werd geweigerd met een heftig nee schudden. Wil je Stan minder laten eten ? Kook dan niet meer zo lekker voor hem, maar koop potjes peutervoeding.
Max en Tess
Nog meer ongehoorzaamheid van mijn zijde bleek uit het complot wat Yvonne, Stephan , opa en ik hadden gesmeed in zake een zak speelzand. Het schelpje van Max en Tess was al maanden leeg op wat regenwater en een niet noemenswaardig laagje zand na. Er was nog geen schepje mee te vullen. Maar Ralph was vastbesloten om de zandschelp op te ruimen , omdat het zand overal terecht kwam behalve in de schelp waar het diende te blijven. Maar kinderen zijn dol op zand, sommige zo erg dat ze het eten, maar vaker nog om er lekker in de scheppen en te graaien. Stephan en Marcella hadden voor Stan zand besteld, zoveel om een strand mee op te hogen. Maar een schelpje loopt al gauw over bij twee zakken speelzand. Yvonne vond zand ook belangrijk en zo kwam het dat opa en oma een zak zand ophaalden bij Stephan en Marcella en als verrassing in de lege schelp bij Max en Tess kieperden. Verrast waren ze zeker, drie waren er blij en één wat minder blij, dat snap je.
Zo heerlijk om op mijn oppasdag die twee dan samen in het schelpje te zien zitten. En om Tess van anderhalf al echt te zien springen op de trampoline en om Max' mooie uitspraken te horen, zoals de nagellak op mama's ondertenen.
Maar met de aankondiging dat de scholen weer open gaan mag ik dus weer bovengronds en er gewoon voor uitkomen dat ik oppas , knuffel, verschoon, optil, en voorlees. Heb ik Stan dan nu tekort gedaan? Of mezelf, omdat het toch eigenlijk al die tijd geen kwaad kon?
Weet jij het? Ik niet.