Eten, daar worden boeken over geschreven. En niet alleen kookboeken, maar over alles wat met eten te maken heeft. Je hebt er zelfs klinieken voor. Om te leren eten en om het overeten af te leren. Je hebt noodzakelijk eten en alleen-maar-lekker-eten. hoe dan ook, iedereen heeft er mee te maken of hij of zij nou wil of niet.

Om even bij mij zelf te beginnen. Daar ging het al mis toen ik vijf weken oud was. Mijn moeder moest naar het ziekenhuis vanwege een blindedarmontsteking. En omdat ik borstvoeding kreeg moest ik mee. In die tijd ging dat anders dan tegenwoordig. daar werd je voor een blindedarmoperatie dagenlang in het ziekenhuis opgenomen, terwijl je tegenwoordig zowat 3d digitaal online geopereerd wordt . Bij wijze van. Omdat ik mee moest en mijn moeder onder narcose ging mocht ik even geen borstvoeding. Je vraagt je af waarom ik dan mee moest, maar misschien dachten ze toen al na over de moeder- kindbinding, weet ik veel.Ik kan het niet meer navragen.

Ik denk dat ik een makkelijke baby was, want ik gaf geen kik toen ze de flessenvoeding niet met zoveel eetlepels maakten, maar met zoveel theelepels. Dat is flink wat minder voeding. Toen mijn moeder opknapte van haar operatie knapte ik af. Het zustertje wat mij een hongerdieetje had opgelegd zal wel op haar mieter hebben gehad.

Maar het zal de grondlegging geweest zijn dat ik nooit een makkelijke eter ben geweest. Het geduld wat mijn vader had om mij mijn prak naar binnen te laten werken is ongekend.

Ik mocht met mijn vriendinnetje mee op vakantie en ik moest natuurlijk daar wel mijn bordje leegeten. Oh, boy!  Ik vond het een goed plan van mijn vriendinnetje Joke om de prak , terwijl haar moeder bij de wasbakken ging afwassen, razendsnel te begraven, zodat ik braaf aan het toetje zat toen zij terug kwam.

Uiteindelijk werden mijn ouders er zo moe van dat  de huisarts voor een oplossing mocht zorgen. Er bleken eetlustopwekkende pilletjes te bestaan, maar volgens mij was dat gewoon een placebo, want meer ging ik er niet door eten. Eten beheerst mijn leven nu weer, maar daarover later.

Waarom schrijf ik dit? Net als elke goedbedoelende ouder ben ik ook in de valkuil getrapt en heb ik  mijn kinderen eten opgedrongen. Vooral groente. En waar had ik vroeger het meest de pest aan, juist, groene groente. Nee ook oranje groente trouwens. Of het kwam dat de gekookte worteltjes altijd samen gingen met die afschuwelijke doperwtjes. Witte groente was ook niet te vreten, maar misschien was de witlof vroeger gewoon veel bitterder en meestal tot snot gekookt. Spruiten heb ik noodgedwongen moeten eten toen ik  bij mijn schoonouders ging eten. Maar het lukte zonder kokhalzen.

En hoe kom ik op dit onderwerp? Door Max natuurlijk. Max kreeg borstvoeding, Max dronk niet, Max zoop. Max zoop zoveel dat hij zo vol zat dat hij overliep. Hij groeide als kool. Tot hij voor het eerst een beetje ziek werd. Toen at Max tijdelijk wat minder en tijdens de komst van zijn tanden at Max ook minder en soms eet hij nu om wat voor reden dan ook wat minder. Maar zoals het een goede moeder betaamt maakt Max's mama zich dan zich zorgen. En is zij ook weer heel blij en trots op Max als hij weer eet als een dijker. 

Max eet wel twee boterhammen achter elkaar. Ja, dat hij de korstjes laat voor wat ze zijn snap ik als geen ander. Ik verstopte ze vroeger onder de rand van de Brabantia keukentafel . Maar waar ik het meest versteld van sta is dat Max dol op spruitjes is. Daar kan ik echt met mijn omaverstand niet bij.