Maanden geleden werd het al aangekondigd: iedereen zou er zijn met de feestdagen. Esther en Cyril uit Spanje zouden vanuit Frankrijk doorreizen naar Nederland om Kerst en Oud& Nieuw met ons te vieren. Dat betekende een lange busreis vanuit Normandië naar Brussel waar wij ze zouden ophalen in de nacht om vervolgens naar Dordt te rijden.

Anouk en Alex zouden met Lily én Pita de lange tocht vanuit Zakynthos maken om een maand bij ons te blijven. Een lange tocht, omdat rechtstreekse vluchten buiten het toeristenseizoen niet mogelijk zijn. Voor hen was dat nu: met de auto naar de haven, overvaren naar het vaste land, uren rijden naar de luchthaven van Athene, vliegen naar Schiphol waar Peter ze zou ophalen om naar Dordt te rijden. 

Dat waren de plannen van onze buitenlandse kinderen. De kinderen in Nederland zouden vanzelfsprekend aanwezig zijn, net zoals elke weekend. Maar die zouden gewoon in hun eigen huizen in hun eigen bedden slapen. Voor de logés moest het nodige in huis aangepast worden. Te weten: een ledikantje voor Lily, een autostoeltje voor Lily, een kinderwagen voor Lily, een box voor Lily, luiers voor Lily, een zak hondenvoer voor Pita, een tweepersoonsbed voor Esther en Cyril, wat extra handdoeken, wat extra beddengoed en omdat ik dat zelf zo leuk vond wat extra kleertjes voor Lily.

Het feest kon beginnen!

De hele maand was een groot feest van jewelste. De eerste logés uit Griekenland waren goed aangekomen en Lily sliep vanaf dag één meteen goed in het voor haar vreemde bedje. Pita herkende haar vertrouwde mand weer en het was zo gezellig om weer een groot gezin te hebben. 

Een paar dagen voordat Esther en Cyril kwamen bleven Max en Tess een nachtje slapen en zo zaten we met zijn zevenen aan het ontbijt. Max en Tess maakten plaats voor Esther en Cyril en zo bleef het aantal aan het ontbijt gelijk. Op tweede kerstdag en met Oud en Nieuw zaten we met maar liefst met vijftien man aan tafel en was het een dolgezellige boel. 

Zij gingen weer terug naar Spanje en de lege kamer waar zij sliepen was extra leeg. De spelletjes die we speelden na het eten met zijn vieren zijn nu nog maar voor ons tweetjes. En het missen van deze twee schatten voelt altijd zwaar en geeft mij een raar gevoel van onvolledigheid.