Wie mijn blogjes leest heeft al kennis gemaakt met het meest recente "kleinkind" in de familie.  

Pita is inmiddels al zo'n zeven-en -een -halve maand oud en sinds haar komst hier al aardig gegroeid. Ze is al ruim drie kilo aangekomen en waarschijnlijk is ze ook al wat in grootte toegenomen, maar dat zien we niet zo direct. Dat ze al aardig sterk is voor een pup is een feit. Ik moet me behoorlijk schrap zetten wanneer ze aan de riem trekt, maar het lukt me gelukkig nog, zodat ik haar ook af en toe kan uitlaten. 

Dat deze jongedame in weelde leeft mag gezegd worden. Haar zeven broertjes en zusjes in Griekenland hebben niet zo luxe leventje als zij. 

Zo stond er al voor haar komst een lekkere wollige ruime mand op haar te wachten die wel plaats bood aan nog twee van haar maat puppies. Er was ook al een megagrote zak puppyvoer bezorgd, dus madame kwam in een voorbereid huis. Haar lievelingsknuffels waren met haar meegereisd, zodat ze zich gedurende de vliegreis veilig kon voelen. 

Okee, tot zover niks geks, toch? Gewoon een puppyhondje wat heel welkom was in de familie. Maar die ook moest leren wat wel en wat absoluut niet mag. Ook niks geks aan, toch?

Nu ben ik geen hond gewend, behalve de hond die wij vroeger hadden, maar die ik gewoon als hond in huis beschouwde. De hond die af en toe uitgelaten moest worden, die pens at( wat een lucht!), die af en toe kotste, scheten liet, vreselijk verhaarde, maar ontzettend lief was. 

Pita maak ik veel bewuster mee en waarschijnlijk omdat ik de hele dag thuis ben. Ik ben niet de baas over Pita, maar wel over mijn huis en dus mag Pita niet aan schoenen knabbelen om maar een voorbeeld te noemen. En dat doet ze dan ook niet, gelukkig. Omdat ze nog een klein meisje is en veel moet leren zijn er wel wat dingetjes geweest die ze fout deed, maar we haar vergeven omdat ze gewoon te leuk, te lief is om lang boos over te zijn. De kapotgeknauwde telefoonkabeltjes, de planten in de woonkamer, de handvatten van de buggy, de sportttas, de vele knuffels, de takken van de kerstboom en het rolletje oreokoekjes zijn we alweer vergeten, hoor. Maar dat mag dus niet!

Wat Pita wel mag i lekker vrij rondrennen in het natuurgebied de Nieuwe Biesbosch, dollen met andere honden, zwemmen in de sloot, rollen door de modder om daarna uitgebreid te badderen in ons ligbad en fris ruikend in haar roze hondenbadjas naar beneden te trippelen om de rest van de middag slapend in haar pluizige mand door te brengen. Pita mag gewoon als een volwaardig familielid mee op vakantie wanneer we een weekend met de familie weggaan. En zo zit ze keurig opgedirkt naast of ligt ze onder de feestelijke kersttafel met hapjes, in afwachting  van wie van ons haar smekende blik niet kan weerstaan. 

Als compensatie op al deze door ons aangeboden luxe houdt zij de straat in de gaten. Ongewenste gasten blaft ze vanaf "haar" slaapkamer toe. Niet om ze te verjagen, want daar doet ze niet aan, daar is ze te veel vriend met iedereen voor. Maar om ze te verwelkomen, van postbode tot vuilnisman. Alle honden in de wijk zijn haar vriendjes, alle hardlopers, fietsers en kinderen trouwens ook. Het zijn allemaal potentiële speelkameraadjes van dit blije ei.

Ik heb haar hard uitgelachen toen ze voor het eerst haar roze badjas aan had, en volgens mij voelde ze dat best, want ze keek mij aan of ze wilde zeggen: ik vind ook dat ik er voor lul bij loop. Maar nu vind ik niks meer gek: tanden poetsen met een ( dure) hondentandenborstel, verzorgingscreme voor haar tere hondenpootjes, hondenshampoo, vier soorten riemen, waarvan één met telefoonnummer van haar baasje, een eigen dekentje en voor in het vliegtuig: haar eigen rolkoffertje vol bagage( de spullen die ik zojuist benoemd heb). Ben je dan gewoon bevoorrecht, verwend of ben je dan een superdiva?