Max is het jongetje wat in 2016 geboren werd en wat mij na drie maanden deed besluiten om over mijn avonturen als oppas-oma te gaan schrijven. 

Max (Maximilian) bleek een bijzonder jongetje. En natuurlijk vinden alle oma's van al hun kleinkinderen dat ze bijzonder zijn, maar omdat Max het eerste kleinkind was waren alle ogen op hem gericht. Na Max kwam Tess, daarna Stan , daarna Daan en nu is Lily er ook. En doordat al die kleinkinderen als cadeautjes voorbij kwamen en wij onze aandacht moesten verdelen zijn de verhalen niet meer exclusief aan hem gewijd geweest.

Maar Max is nog steeds Max. Slim, charmant, sociaal, lief, behulpzaam, gezellig, sportief, en met zijn zeven jaar al een hele knul. De jongste van zijn klas, maar dat is op school niet te merken. Thuis laat hij af en toe een andere Max zien; dan kruipt hij gezellig bij me op school en als ik hem vraag of hij dat over tien jaar ook nog doet, antwoordt hij volmondig : : "Ja." En dan geniet ik nog net zo van hem als toen hij klein was.

Max is op 4 december geboren; zijn mama gaf zijn papa een zoon cadeau voor zijn 30ste verjaardag. (Ralph is op 5 december jarig) Nu is 4 december is niet zo'n handige dag om jarig te zijn zolang je nog in de goedheiligman gelooft en je vader ook nog eens zijn geboortedag viert. Trakteren op school lukt dan nog net tussen de bedrijven door, en dan komt de kerstboom al in de kamer. ..Het beloofde kinderfeestje wordt uitgesteld tot....juni! Maar wat in het vat zit verzuurt niet en Max maakt er geen probleem van.

En hoe leuk kan het dan zijn dat je dan midden in de zomer je verjaardag nog eens dunnetjes over mag doen. Met twee auto's, vijf vrienden en een zusje, mama, opa en oma vertrokken we naar de Mac, waar we eerst de hongerige magen van de troep drukke donders vulden met Happy Meals. Er waren cadeautjes voor Max en er werd gewoon nog een keer enthousiast voor de 7,5 jarige gezongen. Niemand die er zich in het restaurant te groot  voor voelde om uit volle borst "Lang zal hij leven!"  te zingen voor de, al lang geleden, jarige job. Nou ja, opa misschien.

"Mogen we buiten spelen?" "Ja, natuurlijk jongens!" en weg was het dollemansspul, de speelplaats van de Mac op.

Tot het tijd werd voor het volgende onderdeel waarop de jongens zich verheugd hadden: lasergame!

Na een uitgebreide uitleg, waarvan ik de draad al meteen kwijtraakte, begaven de jongens zich naar het hol van de leeuw: een donkere ruimte waar de wapens en pakken uitgereikt werden. "Zijn jullie er klaar voor?" En weg waren ze, verdwenen in de donkere ruimte van het lasergamecentrum, hollend achter elkaar aan en in het wilde weg schietend. Botsend op elkaar en op de vijand van het andere verjaardagsfeestje. 

Na een kan limonade om de gamers af te koelen, een zak chips om het zoute zweet aan te vullen en vanwege opkomende dorst nog een kan limonade, werd het tijd voor een tweede ronde afknallen in het donker. Zonder vijand van het andere feestje , maar dit keer waren de feestgangers van Max' feestje in tweeën  gedeeld en mochten ze op elkaar schieten. Tess, zonder wapen, huppelde tussen de rennende, in het wilde weg schietende knullen door. En vanwege haar fladderende verschijning leek het of er een nachtvlindertje door de ruimte vloog.

"Mogen we spelen?" klonk het na de medaille uitreiking. "Ja natuurlijk." en weg was het hele troepje weer. Tot het tijd werd om alle ballen te verzamelen, de knullen over de auto's te verdelen en ze weer netjes thuis af te leveren. Kennelijk moe, want het troepje wat wij mochten vervoeren waren stukken rustiger dan op de heenweg. 

En hoe heeft Max het gevonden? 

Wat een overbodige vraag.....