Nee!
Nee!
Wat een lastig woord is dat. Iemand bakt een heerlijke taart en vraagt of je een stukje wil. Dan kan je het toch bijna niet over je hart verkrijgen om nee te zeggen, daarmee de ander zwaar teleur te stellen. Dan morgen maar aan de lijn.
De buren gaan drie weken op vakantie en vragen of jij alsjeblieft de vuilcontainers aan de straat wil zetten. Tuurlijk, geen probleem, zeg je. Zou je dan ook de kat eten willen geven? (tactische volgorde, he) Vooruit dan maar, denk je. Tuurlijk, zeg je. En dan komt het, en de kattenbak willen verschonen? Kijk en dan komt het er op aan of je Nee! kan zeggen.
Het is collectetijd/etenstijd en er staat iemand voor de deur met een collectebus voor een of ander goed doel, laten we zeggen, "Alle katten de wereld uit". Heb je dan toevallig wel of geen los geld paraat?
Je puber vraagt op 16-jarige leeftijd : "Mag ik samen met die of die deze zomer naar Peru ( om maar wat te noemen)?" Bij de laatste twee opties zou ik volmondig en hartgrondig Nee! zeggen. Zo, de kattenliefhebbers ook weer gerustgesteld. En bij de laatste optie zou zelfs een vrijgevochten ouder die zijn puber een vrije opvoeding geeft waarbij het zelfontdekken hoog in het vaandel staat toch nog wel wat kanttekeningen kunnen plaatsen. Zo van, is je paspoort niet verlopen, heb je al een goede rugzak en meer van dat soort zinnige adviezen.
Nee!! is in de opvoeding van kinderen ( en dieren ook trouwens) een heel belangrijk woord. Nee heb je, ja kan je krijgen werkt bij kinderen anders Ja heb je , nee kan je krijgen betekent het bij jonge kinderen: alles is van mij, de hele wereld met alles erop en eraan.
En nee! vind ik niet leuk!!
En dus probeer je het, als kind, nog een keer op ja te krijgen, en nog eens. En als het gelukt is is het een JA. Dat trucje passen kinderen vaak toe. Vooral als ouders afgeleid zijn, moe zijn, niet de strenge ouder willen uithangen t.o.v. anderen, twijfelen of het wel of niet kan, haast hebben en meer van dat soort redenen waarop kinderen hun kans schoon zien en toeslaan en vaak met succes.
Nee! zeggen tegen je kind moet al vroeg beginnen, zodat ze weten wat het woord inhoudt. Dat geeft vaak strijd, ja klopt, en je kent de uitdrukking " De aanhouder wint " vast wel. Kinderen gooien alles in de strijd om te winnen, echte aanhouders en strijders zijn het. Van een pruillip (hier gaan sommige volwassenen al door in overgave) tot het stampen en rollen over de grond. Hou dan je poot maar eens stijf als je je tassen in je fietstassen staat te proppen en je ene kind in het stoeltje voorop zit en de ander boos wegloopt.
Deze machtsspelletjes herken ik nog uit de tijd dat onze kinderen klein waren. En ik herinner me mijn moeder ( toen net zo'n kersverse oma als ik nu) hoe lastig zij het vond om aan te zien hoe haar kleine kleindochter een tikje op de vingers kreeg om haar duidelijk te maken dat niet alles op de salontafel voor haar handjes bestemd was. Dit soort "tikjes" houden niet op totdat je kind het ouderlijk huis verruilt voor een eigen onderkomen. Kwestie van volhouden of capituleren dus.
Als oppassende oma wordt het dus oppassen geblazen. Want je wilt niet dat wat de ouders hebben bereikt door jouw toegeeflijkheid teniet wordt gedaan. Kwestie van volhouden . En niet voor de overgave gaan. Nee is nee. Mag niet=mag niet. Hell, dat gaat lastig worden. Hoe kan je een kereltje op wie je smoorverliefd bent de dingen ontzeggen die hij zoooooo graag wil?
Maar ik weet dat het faliekant fout gaat als ik ook niet duidelijk Nee! zeg. Wanneer hij diepverdrietig en waarschijnlijk diep teleurgesteld in zijn oma en verontwaardigd is en de tranen over zijn wangen rollen. Zo erg dat je denkt dat hij er ziek van is. Dan komt het er op aan, oma.
Nee=nee.
Afleiden, een grapje maken ( als hij er in trapt) een vervangend, maar goedgekeurd attribuut aanreiken ( dat moet dan wel een overtreffende trap van leukheid hebben), maar onder alle omstandigheden consequent blijven.
We gaan zien wie er de komende tijd de baas is. De komende jaren. (Hahahaha, ik weet het al)
