Bluh

De mama van Max is jarig en Max is ziek.

Wat jammer nou.  Hij heeft koorts en hij ziet er ook echt belabberd uit met rode randjes om zijn ogen en met een lodderige blik. Geen eetlust, geen lust om wat dan ook te doen , behalve op schoot zitten. Nou, wie Max een beetje kent weet dat hij dan echt ziek is, want stilzitten doet hij alleen als hij samen met papa achter de pc zit te gamen of wanneer mama een verhaaltje voorleest. Ik vermoed dat de rollen zo verdeeld zijn, maar het zou verrassend zijn als ik het mis had.

Even terug naar de dag vóór mama's verjaardag.

De oppasdag van oma. 's Ochtends was Max nog een heel kwiek kereltje die op een onschuldige manier oma en haar visite steeds van hun a propos afhield door met een "cadeausteen" aan te komen ( waar hadden we het ook alweer over?) of het theelepeltje nog maar eens aan te reiken en mee te kijken hoe er geroerd gaat worden ( wat zei je daarnet ook alweer?) of om opeens stilletjes de keuken in te verdwijnen ( even wachten, ik ga kijken wat Max uitspookt) en waar hij  "BETRAPT!" snel een paar rozijntjes die hij gegapt heeft in zijn mond stopt. 

Tijdens het schommelen leek het of hij in slaap zou vallen, maar schommelen heeft een bedwelmende werking, zeker wanneer je tante onuitputtelijk blijft duwen, heeeeerlijk is dat. Dus of hij toen al een beetje niet lekker was, weet ik niet. 

Na zijn middagdutje kan hij zijn ogen niet afhouden van de slingers die oma in de tussentijd heeft opgehangen en het eerste woord wat hij uitbrengt al hij ze ziet is "WOW!". Het tweede woord ook, trouwens en daarna nog eens. Ook toen nog niks aan de hand met hem.

Het is warm in de zon als we naar de bieb lopen Ik loop, hij zit .En van lopen in de zon krijg je het warm, heet zelfs.  In de bieb trek ik zijn rompertje uit wat onder zijn shirtje zit, maar misschien was dat fout en heeft hij het helemaal niet zo warm als zijn oma en heb ik hem kou laten vatten.

Of kwam het door de groep line-dancers dat hij ziek is geworden? De bieb ( een minibibliotheekje ) huist in een bejaardenhuis waar ook allerlei activiteiten plaatsvinden. Die zien we als we langslopen. Biljartende oude mannen in korte broeken, kletsende oude dames aan de koffie en een hele meute vrouwen en mannen op leeftijd die in een ruimte staan , op een manier van "zoek een plek waarbij je niemand raakt". Max en ik houden onze pas in om te zien wat er gaat gebeuren. En opeens gebeurt het: er klinkt muziek en de hele meute begint gelijktijdig te bewegen. Max schrikt zich rot en alsof er een startschot gegeven is klimt hij snel in zijn buggy. Koortsachtig zou ik bijna zeggen. 

Dit zal het echt niet geweest zijn wat hem ziek heeft gemaakt, ook niet de handjes rozijntjes die hij naar binnen gewerkt heeft of het rompertje wat uitging. Soms kom je er gewoon nooit achter wat het was en knappen ze vanzelf weer op. Weer wat antistoffen rijker.

Beterschap Max!