Als Max( van vijf) op zondag bij ons binnenstapt is vaak het eerste wat hij vraagt "Is Stan er al?" Want met Stan, zijn neefje van ruim twee jaar oud, kan hij dollen. Als dan de bel eindelijk gaat rent Max naar de deur om "Hee Stan!!"te roepen als verwelkoming van zijn zondagsvriend. Zodra Stan Max ziet begint hij al te glunderen, want met Max is het altijd leuk. Voor de verandering hoeft er geen lego of duplo tevoorschijn gehaald te worden, want Max wil tekenen. Nou ja, dat wil zeggen, hij wil dat zijn oom Stephan, de papa van Stan, gaat tekenen. Op bestelling tekent Stephan zo uit de losse hand wat je maar wil, van een vrachtwagen tot een motor, van een olifant tot een dinosaurus. En dan niet zoals ieder ander dat zou doen, die ook niet zo tekenvaardig is, maar op een manier waarbij de goede prentenboeken gevuld zijn. Een illustrator is aan hem verloren gegaan, maar ik heb nog plannen met hem ( dit even terzijde). Tekenen , dat wil Tess( van drie jaar) zelf graag doen. En ik vermoed dat zij haar jonge tekentalent van haar oom heeft, want zij tekent met haar drie jaar oud een paard, een boom, een regenboog, een huis en Sinterklaas met zijn lange jurk en baard. En dan ook nog allemaal als zodanig herkenbaar, niks geen gekras, maar meteen zoals het is. 

En als we zo gezellig allemaal aan tafel zitten te kletsen en te tekenen begint het. 

Max:"Snoep poep, dat rijmt." Ja, dat klopt, Max kan al goed rijmen, want er volgt nog meer. "Friemel piemel." Stan is niet doof en hoort woorden die een bepaalde strekking hebben en gaat meteen meedoen, en dat het niet rijmt dondert niet: "Poepie opa, poepie oma!" Gieren van de lach natuurlijk. Max doet er nog een schepje bovenop met: "Stront, kus mijn kont!" En dan gaan we los. Als de ouders van dit grut vinden dat ze het opvoedkundig gezien nu moeten keren lukt het al niet meer, want zelfs Tess laat al tekenend een geluidje horen "Poepie!"en een brede grijns, waarbij ze al haar kleine tandjes bloot lacht, verschijnt. Zo, zij kan er ook wat van , hoor.En dan gewoon weer verder tekenen. De gekste rijmpjes vliegen nu over tafel en het ombuigen van poep naar poedersuiker lukt niet meer. In de periode dat Stan binnenstapte en opa en oma direct  begroette met :"Hallo Poep!" en daarna keihard om zichzelf moest lachen kon volgens zijn ouders niet meer en om die reden moest hij dan maar poedersuiker zeggen zodra het Poe... in hem opkwam.

Maar poedersuiker kwam er nu niet meer aan te pas .Max: "Hee Stan, poepman!" Gieren van de lach. Stan: "Hahahahaha, Max poep! "Knalrode kop van het lachen en nog net op tijd naar de wc om niet in de broek te plassen van de lach. Brede grijns van tekenende Tess. 

Na het eten, als het rijmen opgedroogd is en de gekke woorden op zijn, mag er tv gekeken worden. "Stan! Kom je ook kijken onder een dekentje op de bank?" En even later zitten er twee dikke maatjes en een unicorn gezellig met zijn drietjes onder een dekentje naar de spannende avonturen van de Ninja-legomannetjes te kijken. Tante Esther, die dit niet vaak mee kan maken kruipt er gezellig bij. Es en Tess, Stan poepman en Friemel piemel, maatjes voor het leven..