Na de conclusie dat het mijn mijn benen toch niks wordt vond ik dat ik stand moest houden aan mijn eerdere uitspraak: geen wedstrijden meer! Maar ik heb wel eerder uitspraken gedaan waar ik later op moest terugkomen( lees even blog: Heintje Davids-syndroom) en nu bleek dat het HD syndroom chronisch is, want na een paar dagen was ik alweer 180 graden gedraaid. 

Ik leef nu met nog elf weken te gaan tot aan de wedstrijd. Elf? Het duurt toch nog twaalf weken, hoor ik je rekenend denken. Klopt, maar ik wil met elf al klaar zijn. Eigenlijk wil ik met acht weken te gaan al klaar zijn, maar ik denk dat dat niet gaat lukken. Een wedstrijdvoorbereiding gaat met pieken en dalen; de ene week gaat alles voorspoedig en de volgende week sta je stil of nog erger, gaat alles de andere kant op, de verkeerde kant. Dan kan de paniek toeslaan en dan is het de kunst van je coach om je kalm te krijgen en je je vertrouwen in de goede afloop zien terug te winnen.  Ik heb het niet bijgehouden hoeveel wedstrijden ik al gedaan heb sinds 2015, toen ik mijn eerste wedstrijd deed, maar nog steeds heb ik last van dezelfde kuren: onzekerheid over mijn shape, onzekerheid of ik wel alles gegeven heb, onzekerheid over mijn huid, onzekerheid over mijn poseren en onzekerheid over de zaken die geregeld moeten worden.  Dat laatste is gewoon nonsens, want dat deel neemt mijn man altijd op zich, maar daar wil ik dan wel weer controle op hebben. 

Het is gek, maar tijdens een wedstrijdvoorbereiding heb ik altijd meer energie om te trainen dan tijdens de zogenaamde bulkperiode. Waarschijnlijk is dat gewoon een mentaal dingetje, omdat het doel elke week dichterbij komt en ik nu niet mag verzaken. Ik voel me op dit moment goed, maar ik trap er niet meer in om klakkeloos aan te nemen dat dat betekent dat ik gezond ben. Voor ik de diagnose SMZL( Splenish Marginal Zona Lymphoma) kreeg voelde ik me ook goed. Nou ja, niet altijd, maar dat had ook met de overgang te maken kunnen hebben.  Begin maart is mijn eerstvolgende controle bij de internist weer. Dan zal blijken of mijn bloedwaarden weer naar normaal zijn gegaan en of ik me nog lymfeklierpatiënt moet noemen of niet. Mijn milt heb ik niet meer en misschien is met de splenectomie de boel enigszins uitgedoofd geraakt. 

Nog even de cijfertjes: na een zakker van 52,3 kg naar een dag later naar 51,4 geeft de weegschaal nu 52,9 kg aan. Ik zou hier vroeger gek van worden, maar nu weet ik dat deze cijfers niks zeggen. We hebben weer een vetmeting gedaan en volgens de score sta ik nu op 15.3%. Dit zonder leeftijdsindicatie, want dan komt er een heel ander getal uit. Een 15.3% is voor mij niet heel laag, want jaren voor mijn bodybuildingwedstrijden was dit in de zomertijd mijn normale vetpercentage. Vetmetingen deden wel al heel lang en dus weet ik wat bij mij hoort. Of het destijds niet te laag was, daar kan je van mening over verschillen natuurlijk, maar wat is te laag, wat is te licht, wat is te weinig of te veel of te zwaar? Zolang het binnen de marges valt en je nooit ziek bent ( ik was nooit ziek) denk ik dat het bij je hoort en goed is. 

Okee, genoeg hierover. Ik poseer ondertussen me een ongeluk, maar ik blijf het moeilijk vinden, hoor.

Tot volgende keer, jongens!