De ( bijna) vakantieblues
Ik ben behalve moeder, maatje, minnares en oma ook nog juf. Al een heel leven lang. Vanaf mijn vierde levensjaar zit ik eigenlijk al op school, waarvan zo'n 44 jaar van aankomend, beginnend tot ervaren juf. Een juffenleven dus. Met twee keer een grote vakantie- start vol zorgen , waardoor ik het schooljaar niet goed kon afronden.
Een keer vanwege het overlijden van baby Frank en een keer vanwege het overlijden van mijn lieve moeder. En vier keer vanwege vrolijke omstandigheden, de aanstaande geboorten van onze vier kinderen. Alle vier geboren in de grote vakantie. Een betere werknemer kan je je als directeur van het onderwijs niet wensen. Ik heb voor minimale kosten ten behoeve van invallers voor mijn klas gezorgd. De weken van verlof die destijds in een vakantie vielen kreeg je niet terug. Jammer voor ons , hadden we maar beter moeten plannen.
Plannen, ha!
Je zou bijna denken dat het zo gepland was met drie kinderen die telkens met een tussenpozen van drie dagen in een week na elkaar jarig zijn. Nou ja, de eerste twee kondigden zich gewoon zelf aan. Zij overvielen ons met hun vlotte manier van "op de wereld komen".
De oudste had haast en kwam thuis in plaats van in het ziekenhuis. En nummer twee zorgde ervoor dat zijn vader de verloskundige taken op zich moest nemen, omdat hij zo snel ter wereld kwam dat er geen tijd was voor de beroepsverloskundige om aanwezig te zijn, al zou ze op Startrek-beam-me-up-Scotty-manier naar ons toe gezonden zijn. Maar de derde in dat rijtje was volgens afspraak. Een afspraak met de arts in het ziekenhuis om te zorgen dat de geboorte niet op de verjaardag van zus of broer zou vallen. Nooit bij nagedacht dat het knettergekke jaren met een juliweek zouden worden met taart, slingers, visite en weer taart, slingers en visite en.. weer taart, slingers en visite! Want wij vonden dat elk kind afzonderlijk recht op een eigen verjaardag had. Hulde aan de trouwe visite die op elke kinderverjaardag afzonderlijk weer de moed op kon brengen om weer taart te eten en met cadeautjes te komen. Onze benjamin die ook in de vakantie jarig is , maar dan een maand later heeft er vaak de vruchten van geplukt. Wat zielig dat de jongste nog zo lang moet wachten op haar feestje, hier heb jij ook alvast een cadeautje.
Elk jaar na zo'n zomer met verlof, barensweeën en luiers volgde een zomer met aankomende vakantie plus bijbehorende drukte. Soms liep of fietste ik op mijn tandvlees naar huis, me afvragende of ik het allemaal wel goed deed. Het gevoel soms half moeder/half juf te zijn is vaak aanwezig geweest. Maar na de drukte op school was daar altijd de drukte thuis, wat soms prettig was , want je kon in dezelfde flow door. Dat waren nog eens tijden.
Maar nu......
Nu zijn de kleintjes groot, groter en zelfstandig. Zelfstandig en onafhankelijk. Onafhankelijk van mij, van ons. En dat is goed, maar jammer. Jammer dat het voorbij is, die leuke tijd. Maar met de komst van Max herleven oude tijden weer een beetje. En dat is zo leuk.
