Na de verjaardag van kleinzoon Stan was het de beurt aan opa om een feestje te geven. Omdat het weekend beter uitkwam voor alle genodigden besloten we om de feestelijkheden na het gebak thuis buiten de deur voort te zetten. Het kon weer en dat allemaal zonder codes en testen , mondkapjes of gepaste afstand. Iedereen kon mee, zelfs Marcella, die op het punt van bevallen staat  en Tess, die weer hersteld was van haar irriterende waterpokken. En als ik zeg iedereen bedoel ik ook iedereen. Iedereen was nog in het land, al weken eigenlijk, maar ik vond het al weken zo'n heerlijk gevoel dat we dat voor de gelegenheid maar eens met een echt diner buitenshuis moesten vieren. Elke zondag schoven we al een campingtafel en extra stoelen aan en bereidden we de maaltijd voor of bedachten we wat we de masltijdbezorger eens zou laten brengen. Maar deze keer gaven we het graag uit handen. 

" Zou ik tekenspullen of wat speelgoed meenemen?" vroeg ik nog. Maar dat was niet nodig, zei mijn dochter, de mama van Max en Tess. En voor Stan was het al feest als zijn neef en nichtje erbij waren, dus ik hoefde geen tas met bezigheidsmateriaal mee te slepen. 

Eenmaal in het restaurant aangekomen bleek het voor sommigen een teleurstelling dat er niet echt gekozen kon worden wat er op hun bord zou belanden. De gerechten die geserveerd werden voor een dergelijk grote ploeg waren beperkt. Maar vooruit  we maakten een keuze uit steeds drie dingen van oorgerecht en hoofdgerecht, het dessert was voor iedereen hetzelfde. De kindjes konden kiezen uit drie snacks, maar geen van de drie snackgerechtjes kon de goedkeuring van Tess krijgen. Ze bliefde liever een eitje. Aan de ober viel de vraag of de kok bereid was een eitje te bakken. " Dat moet ik even navragen, want de lunch was erg druk en we hebben veel gasten."  Wij keken om ons heen en vroegen ons al af waarom we überhaupt gereserveerd hadden, zo stil was het, maar volgens de ober liep het storm. Einde van zijn shift, dachten we, hij is aan een pauze toe. Maar na een paar minuten stak hij twee duimen op in onze richting, dar gebakken ei ging lukken!

Het voorgerecht kwam en Max vroeg terecht" Krijgen wij niks?" Voorgerechten zijn er kennelijk alleen om de hongerige magen van volwassenen vast wat op te vullen voor de minuscule porties die daarna gaan volgen. Maar het deerde de kleintjes niet, want dit was een mooie gelegenheid om het restaurant eens te verkennen. Het toilet maar eerst. En dat was een schot in de roos! Eer je bij het toilet aankwam moest je een brede hoge trap op , een lange brede gang door en dan de hoek om naar de toiletruimte. Dat was nog eens een leuke excursie. Vervolgens kon je, als je je handen door een blazer had laten droogbloemen, vice versa weer terug, of..en dat was veel spannender, met de lift terug naar het restaurant. 

Max had dit tripje onder begeleiding van zijn mama afgelegd en wierp zich bij terugkomst op als toiletguide. " Wie moet er naar de wc?" riep hij toen hij bij onze tafel terugkwam. Tess had er wel zin in, en Stan moest opeens ook. En vervolgens werd iedereen toch vooral verzocht niets op te houden, want het bezoek aan het toilet, nee de tocht erheen, was zo leuk, dat moest je meegemaakt hebben. Max at zijn kroket en had het verder te druk om te eten. Tess at haar gebakken ei, en vond er verder niks aan. Stan at bijna alles netjes op, wat we ook wel van hem verwacht hadden, maaar die wc-tocht boeide ook hem te zeer.