Voor het eerst oma worden voelde heel onwerkelijk.

Yvonne werd moeder, een gezond jongetje (Max)was geboren, en er was blijdschap over de goede afloop na een pittige bevalling. Opeens ben ik niet alleen moeder, maar ook nog eens GROOTmoeder. 

Het oma-schap werd pas echt een rol toen ik één dag in de week Max helemaal voor mijzelf had. Maar oma zijn werd pas echt een uitdaging toen zijn zusje Tess geboren was en ik na een tijdje (verlof van Yvonne zorgde voor een tijdelijke onderbreking) mijn oppastaken weer opnam. Twee kindjes met verschillende slaapritmes, één met potjestraining, de ander in de luiers, de één klimmend terwijl je de ander verschoont, de één die wil spelen terwijl de ander de voeding eruit spuugt. Plannen hebben om te wandelen en de kindertjes in jasjes hijsen, de jongste in de box, de oudste bovenaan de trap achter het traphekje, en dan de kinderwagen beneden aan de trap in elkaar zetten.  De gvd's inslikkend, vanwege pedagogisch verantwoord gedrag, maar zwetend en zwoegend toch weer tot de conclusie komend dat kinderwagens niet meer zo simpel in elkaar te bouwen zijn dan vroeger. 

Oma versie 3.0 verscheen toen Stan geboren werd. De mededeling dat er een andere oma de oppastaken zou gaan vervulling nam ik met enige opluchting in ontvangst. Een kleuterklas van ruim dertig kinderen, daar draaide ik mijn hand niet voor om, maar nog een baby ter verzorging erbij , met weer een ander ritme, zou me alleen gelukkig maken als ik hem op een andere dag zou mogen ontvangen. Op Stan paste ik zo nu en dan en dan had ik hem helemaal voor mij alleen om te kroelen, te wandelen en te spelen.

Toen Daan geboren was stond er bij ons nog steeds de compleet ingerichte babykamer te wachten op eventuele kindjes die een dutje moesten doen. Met een commode, gevuld met kleding in allerlei maten, luiers voor allerlei maten poepers en plassers. Het bedje werd niet veel gebruikt en vervangen voor een campingbedje, voor het geval het nodig mocht zijn, maar de commode wordt nog regelmatig gebruikt. De inhoud ook, zelfs voor schone sokken, onderbroeken, joggingbroeken en nog even voor de luiers van Daan , tot hij zich groot genoeg voelt voor de wc.

Allemaal heel dichtbij en heel frequent oma en opa/ kleinkinderencontact. Met een tuin waar je verstoppertje kan spelen, mag graven tot je water ziet, een zandbak en schommel, fiets en step, bergen lego en ander speelgoed, en met patat, frikandellen en ijs in de vriezer. Het enige wat mankeert is waarschijnlijk het ontbreken van game-materiaal.

Er is recentelijk aan mijn grootmoederschap een andere dimensie toegevoegd, en wel die van het oma-zijn op afstand. Met de geboorte van Lily in Griekenland voelde ik al dat dit een moeilijk onderdeel zou gaan worden. Esther beet het spits al eerder af door in Spanje te gaan wonen, en Anouk volgde door haar geluk in Griekenland te zoeken. En nu er een vijfde kleinkind is geboren komt er nog een schepje bovenop. De moederkloek wil haar kuikens graag zo lang mogelijk bij zich houden, maar uitvliegen is niet te voorkomen. 

Spanje en Griekenland zijn ver weg, maar niet zo ver weg meer als vroeger. En de digitale wereld maakt alles weer heel dichtbij. 

Oma versie 4.0, de ooa ( oma op afstand ) is even wennen. Geen babygeur, geen knuffels, geen Lily-lachje terug nu ze kan lachen, maar gelukkig wel een dagelijkse update van hoe het met haar gaat. En dat maakt veel goed. Het gevoel van toch dichtbij te zijn, al zit ik op de maan, is fijn. 

Het voelt als rijkdom met geld op een buitenlandse bank waar je niet aan kan komen, maar wat je uiteindelijk toch aan kan spreken. 

Binnenkort toch maar eens gaan uitvissen hoe dat "geld" vrij kan komen....