Proefrit

Het was gisteren vrijdag, maar de kop is eraf. Ja, ik weet het, meestal gaat de kop er op maandag af, maar in ons geval ging de kop er op vrijdag af. De kop van de week met verjaardagen, welteverstaan. Vierendertig jaar geleden begonnen wij aan een gezinnetje en meteen bleek al dat we er een verschrikkelijke planning op na hielden.  Mijn zwangerschapsverlof en mijn bevallingsverlof vielen grotendeels in de grote vakantie.

  Luizige planning dus, want in het onderwijs gold : jammer dan!  Een ezel stoot zich in het algemeen niet aan dezelfde steen.  Nou, ik weet niet waar je ons mee wilt vergelijken, want een ezel pakt het blijkbaar slimmer aan; wij hebben het nog daarna drie keer op deze manier gedaan. Maar wat wel weer knap is en niemand ons na kan doen is dat er drie kinderen in een week jarig zijn en wel precies drie dagen na elkaar.  Hoppa! Krap maandje later is nummer vier jarig, dus ook zowat in de grote vakantie.

Maar goed, de eerste van de drie in een week is jarig geweest. Yvonne, de mama van Max was gisteren dus jarig, maar het leek wel of zij niet alleen jarig was. Want er waren ook  cadeautjes die  behalve voor mama ook een beetje voor Max waren. Waar zij samen van konden gaan genieten. Voor mama was er een fiets en voor Max was er een stoeltje voor op de fiets, voorop de fiets moet ik eigenlijk zeggen. Na het uitpakken en het monteren waren fiets en stoeltje gereed voor een proefrit. Voor beide een spannend moment, nee dat is overdreven gezegd, voor mama een spannend moment, want  hoe zou Max het vinden voor op de fiets. Met de wind in de haren? Met het zicht op alles wat je tegenkomt? Met een kinderstuurtje om vast te houden? Met voetstepjes waar je voeten in vastgegespt zitten? En met een veiligheidsgordel waar een straaljagerpiloot nog veilig mee naar de wolken geschoten kan worden, zo veilig!

Eerste ritje op de fiets

Max werd klaargemaakt voor zijn eerste rit. Niks geen haren in de wind, want afgezien dat hij nog  niet veel haren te wapperen heeft, ging er een pet over heen. En bovendien zat hij windstil achter een groot windscherm. Het zonnetje scheen fel, dus de zonnebril kwam er ook aan te pas. Alle riemen en gordels gingen vast en fietsen maar! De visite van dat moment was op straat verzameld om moeder en zoon te zien vertrekken en weer te zien terug komen. Van dat moment heb ik helaas geen beelden, maar stel je het even voor.

Je ziet in de verte een jonge meid met wapperende haren fietsen, ter hoogte van het stuur zie je een klein bolletje en naarmate ze dichterbij komt zie je op dat bolletje een grijs petje met enorme klep en daaronder een zonnebrilletje. Doordat zowel pet als zonnebrilletje je het zicht op zijn gezicht ontnemen zie je niet of hij van de rit geniet of niet, maar ik geef je op een briefje dat als je zijn gezicht zou zien je zou merken dat hij er vrij stoïcijns bij zit. Dit leid ik af aan zijn los hangende armpjes. Zo van; lekker boeiend dit.

Maar goed, het was dan ook mama's cadeau en zij genoot er zichtbaar van. De visite genoot met haar mee, en  er staan haar leuke tochtjes te wachten. En nu zij de primeur heeft gehad mag ik ook!! Joepie!! Mijn ( 2e hands) fietsstoeltje staat al een week te wachten tot Yvonne en Max hun eerste tochtje achter de rug hebben. Stiekem heb ik al een rondje gefietst met een leeg stoeltje voor op mijn fiets. Even voelen hoe het was en even kijken of ik het nog kon, opstappen met een stoeltje aan mijn stuur. Met mijn korte pootjes kan ik niet bij de grond als ik op het zadel zit, dus het vereist een zekere behendigheid om me tussen stoeltje en zadel op de fiets te krijgen, maar ik kan het nog. Ik moest wel weer even terugdenken aan de tijd dat ik met twee kinderen ( één voorop, één achterop), een buggy aan een haak aan de fiets, een rugzak, en een zwangere buik mezelf op de fiets hees.

Ik kan niet wachten om te gaan fietsen, dus laat het mooi weer blijven alsjeblieft.