"Mogen we trainen, oma?" , een vraag die elke zaterdag gesteld wordt.  En bij een "Ja, dat mag", stormen er vier kleinkinderen in de leeftijd van twee tot en met zeven jaar twee trappen op naar de zolderverdieping, waar ik mijn krachthonk heb. Dan gaan eerst de truien uit, vervolgens de t shirts of hemden ( nu ook bij Daan van twee, sinds hij geen rompers meer draagt) en dan lopen er vier halfblote kinderen aan de ringen te zwaaien, dumbells te sjouwen, aan de kabels te trekken, op de bosuball te springen en op kistjes te springen. Kampioentjes in de dop, want ze willen allemaal net zo sterk als, papa, mama, opa, en... oma worden. Want oma heeft prijzen gewonnen, omdat ze zo sterk is. 

Max heeft al een paar medailles, onder andere van de avondvierdaagse, en een oorkonde van de zwemvierdaagse.  Twee zwemdiploma's in de pocket en een gele band met groene slippen om zijn middel bij judo. Hij volgt de judolessen trouw en is best sterk, maar de wedstrijden skipt hij. Zijn passie ligt bij voetbal. Hij keept, verdedigt en scoort ook nog! De laatste wedstrijd leverde een gigantische uitslag op 15-2 voor zijn elftal, waarvan een doelpunt van Max. Trainen doet hij elke dag met nog zo'n twintig andere jongens uit de buurt, buiten de trainingen op de club. Hoe gepassionneerd kan je zijn.

Tess, zijn zusje, zit al een paar jaar op ballet en op zwemles. Het laatste kleurtje bandje zit eraan te komen en dan mag ze afzwemmen voor haar A diploma! Ze gaat als een motorbootje door het water, en dan te bedenken dat ze voorheen heel onzeker was over haar eigen zwemvaardigheden. Sinds kort wordt er  tijdens de dansles geoefend voor de komende voorstelling, die in maart zal gaan plaatsvinden. Tess mag af en toe al een paar pasjes laten zien. Je ziet het aan haar houding, een prima ballerina in de maak. En als er voor de voorstelling een gebrek aan tutu's en dergelijke is, Tess heeft een kast vol met prachtige outfitjes waar ze dagelijks in schittert. En anders tovert mama Yvonne wel wat met haar naaimachine.

Stan zit ook op zwemles en voelt zich als een vis in het water. Sinds een paar maanden zit ook hij op judo en we hebben het valbreken en judorollen al een keer mogen aanschouwen tijdens een kijkdag. Gisteren deed hij voor het eerst mee aan een judotoernooi van zijn  dojo. Direct na het verwelkomen van de Sint en zijn Pietjes trad hij in judopak aan op de mat. Er waren kinderen van allerlei leeftijden en het eerste wat hem benauwde was :"Moet ik tegen die grote kinderen?" Gelukkig had zijn meester een goede indeling gemaakt en mocht hij het opnemen tegen leeftijdsgenootjes. Drie maal won hij zijn partij wat hem een mooie eerste beker opleverde. Olympisch Kampioen in de dop, en absoluut kampioen in zijn leeftijdscategorie. Na afloop: "Ik wil net zoveel prijzen winnen als oma!"

Daan van twee is nu al een opvallend voetbaltalentje. Hoe hij zich op een voetbalveldje redt tussen de grote jongens is bijzonder. Hij rent achter de bal aan, maakt wel regelmatig hands, maar dat is hem vergeven. Pakt dus de bal , gooit hem op en geeft hem een rotschop naar de andere kant van het veld. Hij is ook meer een teamplayer dan zijn grote broer, die de bal graag voor zichzelf houdt. We hebben hoge verwachtingen van hem. Ondertussen vermaakt hij zich elke week bij de peutergym waar hij klimt, hangt, springt, glijdt, en dat zonder angst voor wat dan ook. Als broer Stan straks uit zijn judopak gegroeid is, zal Daan het gaan dragen wanneer hij op karate gaat. Maar zonder dat pak lukt het hem nu ook al om een paar kata's te maken.