Max beschikt nog niet over veel woorden. Althans , hij zegt nog niet veel woorden, wat hij aan passieve woordenschat tot zijn beschikking heeft is veel groter; hij begrijpt meer dan dat hij zegt. De woordjes "papa"en "mama "die meestal als de eerste woorden aangemerkt worden gebruikt hij nog niet echt. Hij benoemt zijn vader en moeder er nog niet echt mee; de strijd is dus nog onbeslist wie het eerste van de ouders echt benoemd wordt bij zijn huidige status.

Max's eerste echte woord wat hij vaak gebruikt en waarvan hij de betekenis kent is "bah!" Als zijn luier verschoont moet worden en hij is gewoon kletsnat zal je hem niet horen, maar als hij de luier in kwestie, opgerold en vastgeplakt, klaar voor de luieremmer in het vizier krijgt is het"BAH!"  Zo is dat Max! Opgeruimd staat netjes

.En wanneer hij zijn luier lekker volgepoept heeft is het op de commode voor opening al "bah" zodat wij (verschoners) alvast weten wat ons te wachten staat.

Het graaien in de plantaarde is een heerlijke bezigheid, maar ten strengste verboden. Maar deze verboden vrucht blijft een bepaalde aantrekkingskracht op hem hebben. Op het moment dat hij zijn handje lekker in de aarde stopt en plots gespot wordt door een van zijn ouders/verzorgers roept hij zelf ter verontschuldiging maar hard "BAH!"  Zo van , mijn hand deed iets wat ik niet door had en ik roep hem nu ter verantwoording; ik weet het wel, maar mijn hand nog niet. 

Als ik oppas en Max scharrelt wat door de kamer moet ik mijn toiletbezoek slim plannen aangezien de box niet meer als ophokplaats aanwezig is. Doet hij geen gekke dingen, is hij lekker aan het rommelen met zijn blokken , laat hij de planten en de kerstballen even voor wat ze zijn...kan ik? Ja! Nu!

Als ik dan uit dat voor hem mysterieuze kleine kamertje kom zit hij al voor de deur te wachten. Door het kiertje zie ik die kleine gup zitten en meteen duwt hij de deur dan verder open en komt een kijkje nemen. Er is al doorgetrokken, er klinkt nog geluid van water, maar de deksel zit dicht en dan komt het steevast: "BAH!'en hij slaat hard op het deksel, wat een mooi soort echogeluid geeft. Begint hier de zindelijkheidstraining al? Geen idee.

Hoe belangrijk zijn woorden voor een baby. Het is een stelling, geen vraag. Ik kan het ouders op school niet vaak genoeg zeggen, maar dan is het natuurlijk al te laat, dan zijn ze al vier. Daarbij komt dat op het moment dat ze de taal een klein beetje gaan beheersen er nog een taal bijkomt, een abracadabra van woorden die je vanaf 8.30 tot 15.15 moet aanhoren. Als je dan ook eens je ei kwijt wilt en iets durft te zeggen in de kring is het heel frustrerend dat je na drie keer je zin herhalen de juf nog niet begrijpt waar je het over hebt en als ze dan de hulp van de andere kinderen inschakelt( misschien praat je Arabisch, nee juf, dat doe ik niet, dit is mijn Nederlands) en je nog niet begrijpt word je daar een beetje verdrietig/boos/geïrriteerd/teruggetrokken van. 

Dit doet mij denken aan mijn lieve oma, die als gevolg van een T.I.A. last van afasie kreeg. En "last" is nog mild uitgedrukt. Want als je opeens niet meer op de woorden kunt komen terwijl je iets aan het vertellen bent en de gesprekspartner je probeert te helpen en je er desondanks helemaal niks meer van kan maken zit je weer in dezelfde positie als die taalzwakke kleuter in mijn klas.

Stel je maar eens voor dat je in een boerendorp in China, waar geen Chinees ooit dat dorp heeft verlaten en dus alleen maar Chinees spreekt, de weg moet vragen. Hulpeloos verloren. Nu hebben we gelukkig de skills om met gebaren en mimiek een eind te komen, maar peuters en kleuters missen die techniek nog. Hoera, als je al zover bent dat je dit kunt zeggen "Juf, mama winkel nieuwe jas mij!"

Even terug naar Max. Hij kletst op zijn manier ook heel wat af en wijst er ook voortdurend bij. Hij heeft het dan over het koffiezetapparaat, wat een hoop herrie maakt en waar een bruine drab uit komt. Hij wijst ook naar het kastje waar de bekers staan, want die moet ik niet vergeten. Hij veegt je hand met lepel/banaan/brood weg teneinde je duidelijk te maken dat hij genoeg heeft gegeten. Als ik het over een koe heb ( ja, soms heb ik het ineens over een koe) dan wijst hij naar zijn skippybal-koe of naar Karin de koe ( die haar eigen naam zingt en zegt dat ze een koe is) en als we het over een konijn hebben ( ja, opeens hebben we het soms over een konijn?) dan kruipt hij linea recta naar zijn slaapkamer om zijn konijnenknuffel door de spijlen van zijn bed te trekken.

Passief zit er dus al aardig wat, actief is het nog "BAH!