Om maar meteen met de deur in huis te vallen, het gaat goed met mij. 

De bezorgdheid die ik had en heb die horen bij de uitnodigingen voor etentjes, barbecues en feestjes zijn er nog steeds. Alle sociale aangelegenheden waar voedsel bij komt kijken maken mij nerveus, omdat ik dan de controle kwijtraak. De controle die hoort bij het preppen. Wat stop ik in mijn mond en wat zal het effect zijn, dat dus. 

Drie barbecues in één week tijd, waarvan ik bij één gelegenheid wel aanwezig was, maar thuis al had gegeten, dus dat scheelde weer.

De eerste bbq met mijn beide coaches en nog wat vrienden pakte goed uit. Dat wil zeggen, er was geen vuiltje aan de lucht, ik was geen grammetje zwaarder. Muts, dacht ik, wat doe je moeilijk, je weet toch dat je moet eten, dus eet! Maar ja, omdat ik geen flauw idee had wat ik aan calorieën naar binnen stopte gebeurde dat dus mondjesmaat. Met als gevolg dat ik misschien nog minder had gegeten dan normaal gesproken op een doordeweekse dag. De twee aanwezige coaches die in voorbereiding waren op een foto-shoot in oktober, lieten het zich evengoed lekker smaken. Bij hen geen eetstress.

De tweede bbq heb ik , zoals gezegd, als eetmoment overgeslagen. Het was ook gezellig zonder aan het eten deel te hebben genomen. Dit is onbegrijpelijk voor "normale" mensen, en ik snap jullie. Maar preppende atleten weten wat ik bedoel.

De derde bbq was een soort reünie van deelnemers aan het WK in Manchester, allen INBA atleten en daarvan waren er drie van ons in voorbereiding op een wedstrijd. Twee zelfs op een wedstrijd in oktober, het EK in Duitsland. Die van mij is pas in november, dus ik heb nog even. Omdat ik me de avond ervoor ( de 2e bbq dus) netjes aan mijn macro's had gehouden kon ik het nu loslaten, vond ik. Ik zou wel zien wat het de dag erna zou worden. Het was ook weer supergezellig met mensen die allemaal dezelfde passie hebben en allemaal begrijpen waar jij het over hebt. Je vertelt en zij begrijpen meteen wat je bedoelt.  Over je "dikke buik" van van de week, die eigenlijk niks voorstelde. maar die jij alleen zag, kennelijk. Hetzelfde liedje bij de andere dames. Heerlijk om te horen.

Ik begon al met de zin dat het goed met me gaat. "Hoe voel je je?" werd me gevraagd. Ik voel me top en sterk, ondanks mijn gewicht van nog geen 50 kg en mijn 12,3%, kan ik het nieuwe trainingsschema goed aan. Zelfs zo goed dat ik , overigens niet met toestemming van Richard, vermoed ik, er nog een setje bankdrukken aan toevoeg. Gewoon omdat ik dat zo leuk vind. En het wordt nog veel leuker als je dan binnen een week ook nog eens twee keer je eigen lichaamsgewicht drukt. 

Vijftig kilo aan de stang. "Dit lukt me niet, hoor."  "Echt wel, gewoon doen!" zei mijn hubby/trainingsmaatje/coach Peter. En dan lukt het nog ook! En een paar dagen later nog eens! Ze hebben geen vuurwerk voor me afgestoken bij de gym, er ging geen alarm af, niemand feliciteerde me, maar het voelde als een Olympisch record op dat moment. Steek me geen veren in mijn kont, want ik heb ooit veel meer gedrukt, maar het was gewoon leuk dat deze magere kip het eigen gewicht weer eens aankon. Dus... ja. dan kan je concluderen dat het goed gaat.

Over een paar dagen is er weer een feestje vanwege het afstuderen van mijn nichtje en de dag erna ben ik zelf jarig. En ja, zoals ik al zei, een mens moet eten... Maar ja, alleen atleten willen nu eenmaal weten wat ze eten. Tot nu toe zat ik op zo'n 2000 kcal, maar Richard had al aangekondigd dat het vanaf morgen waarschijnlijk wat lager zal zijn. Prima, na de laatste bbq heb ik nieuwe ideeën gekregen om veel te eten met heel weinig calorieën. Dus het zal geen problemen geven.

Volgende keer meer over mijn trainingsschema.