Vorige week bracht ik een bezoek aan Huidskills in Dordrecht, de kliniek voor mensen met huidproblemen. Mijn vertrouwen in een goede afloop met een goed resultaat was tot het nulpunt gedaald. De dag voor mijn eerste consult had ik nog foto's gemaakt van mijn benen in alle kamers van het huis om het meest ongunstigste licht te kunnen vangen, maar het zat me niet mee: dat wil zeggen dat mijn benen er op de foto's gewoon redelijk uitzagen en niet de bobbels lieten zien waar ik me zo vreselijk aan stoorde. In de wachtkamer zocht ik op mijn telefoon de foto van anderhalve maand geleden op, die een berglandschap liet zien, voor het geval dat het licht in de spreekkamer ook zo lekker zacht zou zijn.

Na de gebruikelijke wachttijd ( kan je ooit ergens op tijd naar binnen geroepen worden?) werd ik opgehaald door een jonge huidtherapeute in een witte doktersjas. Zij hoorde mijn verhaal geduldig aan en vroeg of zij mijn benen mocht zien. Zij keek, zij voelde en zij maakte foto's én wat voor mij als een geschenk uit de hemel klonk: er was wat aan te doen! Zo gek was mijn klacht dus niet; ik voelde me wederom gehoord, dit werd niet afgedaan als ouderdom of je moet er maar mee leren leven. Mijn benenfoto's zou ze opsturen naar een collega in H I Ambacht waar ze een behandeling konden uitvoeren tegen de "klontering" van vetcellen, de zogenaamde endermologie. Ik had nog wel één belangrijke vraag, die nog belangrijker was dan ik vermoedde: mag ik deze behandeling wel ondergaan? Dit in verband met mijn lymfeklierkanker. Dit moest eerst met de internist besproken worden. Ik vermoed dat het geen kwaad kan en dat ik mijn eerste afspraak snel kan maken.

De afspraak die ik had bij de plastisch chirurg kwam sneller dan ik dacht; er was een plekje eerder in de agenda vrij gekomen. De reconstructie van het litteken van de laparoscopische operatie waarbij mijn milt werd verwijderd vond gisteren plaats. 

Ook daar was het wachten in de wachtkamer. Natuurlijk , waarom heten die kamers anders wachtkamers als je meteen binnen geroepen wordt op het moment dat je het ziekenhuis binnenstapt. Mijn dochter was meegegaan, omdat ik na de ingreep niet alleen naar huis mocht gaan, voor het geval dat je naar mocht worden onderweg of zo. 

Het was druk in de poliklinische operatiekamer: vijf dames in blauwe pakken met mondmaskers stonden mij op te wachten. Aan de ogen kon ik de chirurg van het eerste consult herkennen. De chirurg in opleiding mocht van haar de verdovingsprikken zetten en toen nam zij het echte werk weer over. Er werd gesneden, de huid losgemaakt, er werd gebrand( of gelaserd?) en het rook raar. Daarna begon het hechten van de drie lagen: de spierlaag, de vetlaag en de huid.  En met een buik vol pleisters en een afspraak voor een nacontrole konden mijn dochter en ik weer naar huis.  De grootste uitdaging moest nu nog plaatsvinden: mezelf in acht nemen. zolang ik geen pijn voelde kon ik dat snel vergeten, maar in de avond en voor de nacht bleek een paracetamolletje toch nodig en werd ik er aan herinnerd waarom ik me koest moest houden. Over veertien dagen kan ik het resultaat pas bekijken, want dan mogen de hechtpleisters er pas af en worden de hechtingen verwijderd. Het is voorlopig ook even rustig in de home-gym, want daar zal ik even niet mogen komen. Althans niet om zware gewichten te gaan verplaatsen. Dit voor degene die van details houden; mijn buik is wat gezwollen en het trekt af en toe een beetje vervelend, maar dit zal er vast allemaal bij horen. 

Wordt weer vervolgd...