Ik kan me blijven verbazen over mensen. Over wat ze zeggen en over wat ze doen. Gewoon omdat mijn verwachting op dat moment een heel andere kant op wijst.

Ten eerste verbaas ik me over mijzelf. Als je mij vijf jaar geleden zou hebben gezegd dat ik in een bikini op een podium zou gaan staan , op mijn 60ste , dan had ik je hard uitgelachen , op mijn voorhoofd getikt en gevraagd of je wel helemaal lekker bent. Nou vraag ik me dat dagelijks wel af, maar ik ga het toch doen. Voor de geschiedenis, zullen we maar zeggen. " Mijn moeder, mijn oma stond op haar 60ste nog in bikini op het podium!" En of er dan wel of niet op het voorhoofd getikt wordt maakt niet uit. We hebben dan de foto's nog, en laten weten hopen dat de resultaten 21 april meevallen.

Dan zijn er mijn kinderen die me verbazen. Maar misschien is dat wel heel goed. De ontwikkeling die ze doormaken geeft mij een heel trots gevoel. Een andere ouder zou zeggen  , het geeft me een gerust gevoel, omdat ze laten zien dat ze het op eigen benen redden. Dat ze ondernemend  zijn , dat is leuk voor hen. Voor hen.

Maar voor  mij werkt dat anders.

  Ik word onrustig bij de gedachte dat Esther en haar vriend over een paar maanden in een tentje gaan slapen als het buiten vriest dat het kraakt en overdag in "the middle of nowhere"  gaan lopen terwijl er misschien wel pooldieren op de loer liggen. Want wie verwacht nu dat iemand die Nederland  heeft verruild voor Barcelona vanwege de kou en de nattigheid,  dat ze  gaat kamperen in het hoogste puntje van Noorwegen? Ik niet.

En als ik denk dat Anouk gezellig leuke plekjes in Nederlands bezoekt met haar Griekse gasten verbaas ik me over een foto van haar op sociale media ......voor de Eifeltoren. Even op en neer met zijn vieren in haar autootje naar Parijs. "Omdat het kan". Goed, die onwetendheid heeft mij in ieder geval  gisteren een hoop onrust doen voorkomen. Want wanneer ik 's ochtends bij het ontbijt hoor dat ze vannacht een aanrijding met een vrachtwagen hebben gehad , dan zou ik met die kennis  vannacht geen oog hebben dichtgedaan. En dan krijg je even later een appje,  niks aan de hand, hoor mama! Pfffffff....

Dat zijn dingen waar je mee te maken krijgt als je kinderen hebt. En ze zijn allemaal de deur uit, maar de bezorgdheid wordt er niet minder door. We hebben al heel wat doorstaan met deze vier schatjes, van botbreuken tot afgebroken tanden tot wonden die gehecht moesten worden tot stunts op de Papendrechtse brug tot .....nou kids,  vul maar aan.

En nu is Max er en de verbazing is elke week aanwezig. Het kleine boefje wat expres zijn koekje tot kruimels vertrapt en daar dan ondeugend om moet lachen. Die expres een speeltje uit de kinderstoel gooit zodat zijn oom het weer moet oprapen. En dat wel tien keer, totdat hij het de elfde keer met een zwaai heel ver weg gooit. Zo van, en nou heb ik je! En nu meneer loopt, ook merkt dat dat ook snel kan. Daar gaan die kleine snelle beentjes op dat leuke dreumesloopje van hem tot hij half struikelend  met zijn hoofd tegen de punt van een meubel tot stilstand komt. De rem werkt nog niet zo goed. Brullen natuurlijk en ik vermoed bij het oprapen van Max dat er een flink ei zal verschijnen. Maar bij het zien van een hondje buiten is Max het hele voorval vergeten en zit oma nog met een schuldgevoel.

Verbazingwekkend.