Het is nog precies vier weken tot we, mijn man Peter en ik, afreizen naar Las Vegas.

Het is heel vroeg in de ochtend als ik wakker word. En dat ik wakker word betekent dat ik geslapen heb. Uren achter elkaar deze keer en dat is de laatste tijd zeldzaam aan het worden. Mijn nachten zijn meestal gebroken, maar de laatste tijd is het helemaal bar en boos. En dat terwijl ik nu de rust in mijn hoofd zou moeten hebben, omdat de vlucht geboekt is en mijn inschrijving voor de wedstrijd gedaan is. Het hotel regelen komt nog wel, daar maak ik me geen zorgen meer om. Ik kan me nu dus gewoon bezig houden met het "regelen" van mijn lichaam.

En dat regelen van mijn lichaam bestaat nu uit het nog meer omlaag brengen van mijn vetpercentage. Momenteel zit ik op 1350 kcal per dag en dat gaat goed, al knaagt het soms wel. Een kauwgummetje of een blokje kokos zorgen dat ik even wat te kauwen heb en zorgen voor de overbrugging van de tijd tot aan het volgende eetmoment. En dat omlaag brengen van de vetjes op mijn lijf lukt goed, want heel langzaam zakken de cijfers. Elke ochtend is het wegen en meten en fotograferen van het lijf. De gegevens en de foto's gaan naar Richard, mijn coach, en hij zal straks het startsein geven, als het zover is, om te gaan laden. Dan gaan de calorieën weer omhoog tot het lijf er wat meer gevuld uit gaan zien.

Vanochtend lag ik in bed met mijn handen op mijn buik. Net zoals ik met mijn handen op mijn buik in bed kon liggen toen ik zwanger was en het kleintje in mijn buik voelde bewegen. En er bewoog nu weer van alles. Ik voelde een bobbel die klopte. Was dat mijn grote lichaamsader? Ik voelde de bobbel van plaats veranderen. Was dat het voedsel wat door mijn darmen gestuwd werd? Als ik mijn hoofd iets omhoog deed voelde ik mijn zachte buik hard worden. Waren dat mijn buikspieren, mijn "six-pack", waarvan ik ooit gedroomd had dat ik het had? Ik voelde kronkelige frutsels in mijn liezen. Ik hoopte niet dat dat mijn lymfeklieren waren, want dat was een van de plekjes die de internist altijd checkte bij controles. Nou ja, het mochten best mijn lymfeklieren zijn die nu beter te voelen waren, als ze maar niet groter werden. En ik voelde hoger daar waar ooit tijdens mijn zwangerschappen en borstvoedingsperioden mijn borsten zaten. Armzalig gekrompen tot een maatje AA. Ik had gisteren nieuwe BH-tjes gekocht op de tienerafdeling. BH-tjes die nu weer pasten en de werkelijke grootte van mijn borsten aangaven, maatje plat. Ik vond het zelfs weer schattig staan. Op de wedstrijd straks sta ik er weer bij alsof ik recentelijk de boel heb laten opblazen tot maat porno-babe, maar tot die tijd ben ik weer een tienermeisje.