Een paar weken geleden kwam Anouk voor een weekje naar ons toe. Alleen, zonder Alex en zonder Pita. Maar helemaal waar was dit niet.... Ze bracht voor iedereen weer een cadeautje mee, maar het grootste cadeau, daar moeten we nog even op wachten. Wie goed tussen de regels door kan lezen snapt eigenlijk al waar ik het over heb.

We hadden haar van de luchthaven afgehaald en eenmaal thuis mochten Peter en ik een cadeautje uitpakken. Het was een doosje met daarin een ballon en een kaartje: "Blow the balloon!"

De leukste en meest fantastische berichten zijn toch wel de berichten waarin je kinderen vertellen dat ze een klein hummeltje verwachten. Wat een prachtig nieuws! Van de ballon in haar buik was nog niets te zien en het "pakketje" werd begin mei verwacht. En toen kwam de mededeling die dan voor oma's in spé de moeilijkste opdracht bevatten: hou het nog even stil. Hou het nog even stil! Dit soort nieuwtjes wil je toch van de daken schreeuwen, maar er waren eerst nog belangrijke mensen die het nieuws van de aanstaande papa en mama uit eerste hand moesten horen, wat logisch is. 

De volgende dag kwamen de anderen om Anouk te verwelkomen, maar omdat Esther niet even langs kon komen wilde Anouk het haar eerst zelf vertellen. Iedereen was blij en er werd al druk gespeculeerd door nichtje en neefjes of er een babynichtje of babyneefje zou komen in het voorjaar. De jongens wensten... juist, een neefje, en Tess vond dat het tijd werd voor een vriendinnetje voor haar. "Maar hou het nog even stil.", was de boodschap. Alex had nog wat mensen die hij het nieuws persoonlijk wilde vertellen voor het de wereld van de tamtam over ging.

In die week mocht ik mee naar een bevriende verloskundige voor een echo van de koffieboon. Alles zag er goed uit. ik ging mee naar de bloedafname voor wat tests; alles bleek ook daar in orde. We gingen de stad in voor wat babyspulletjes en ik mocht nog een keer mee voor een medische echo om alles nog eens goed te checken. Alles was goed gekeurd; groeien maar! De dag voor vertrek werd Anouk overladen met cadeautjes voor de nieuwe hummel en ook Pita mocht straks laten zien over wie ze ging waken. Maar nu nog niet, want het moest nog even stil gehouden worden totdat de nicht van de nicht en de vriend van de vriend en de overbuurman enzovoorts het nieuws uit eigen mond van de aanstaande vader het te horen had gekregen.

Dat gold voor Griekenland, maar hier in Nederland wilde ik niet mijn mond voorbij praten, dus er ging een slot op.

Maar inmiddels mag het slot eraf en de sleutel weggegooid worden, want er is een piepklein kindje die de boel niet meer stil kan houden en groeit en groeit. Joepie!

Nog even en dan zijn de wentelingen en de schopjes al te voelen.  Nog even en dan is het uit met de speculaties en kan er bekend gemaakt worden of Tess een nichtje krijgt om mee te spelen, of de drie knullen een kwartet kunnen gaan vormen. 

Ik denk, als dat bekend is, dat ik dát ook nog even stil moet houden totdat alle familieleden, vrienden, kennissen en kennissen van vrienden en collega's op het eiland het uit eigen mond van papa het te horen hebben gekregen. Maar dat geeft niks, oma heeft geduld, maar kan eigenlijk niet wachten!