Burn out
Veel jonge mensen branden voortijdig op. Oei! Opbranden, een burn out krijgen, overspannen raken of zoals ze vroeger zeiden, een zenuwinzinking krijgen, is niet mis. Opbranden lijkt mij nog het ergst, want dat ziet er niet tijdelijk uit. Ik bedoel , iets wat opgebrand is is voorgoed beschadigd, op, eigenlijk.
Oorzaak
In het onderwijs komt het relatief veel voor. Naar de daadwerkelijke oorzaak wordt nog steeds gezocht en naar de oplossing gegist.
Maar het verbaast mij niets dat er in het onderwijs veel overspannen mensen rond lopen. Overspannen zijn is dus nog niet opgebrand, laat dat even duidelijk zijn, maar het vuur smeult al, laten we maar zeggen. Ik zal even een term ter sprake brengen, denk er ook even over na: Leerkracht zijn is een roeping! En dan kom ik met mijn Hollandse nuchterheid: nee, leerkracht zijn is een baan! Non zijn is een roeping, een roeping van God om jezelf in dienst van God en de mensheid te stellen en dat je hele leven lang. Je enige missie, als non zijnde. Dat kan; ik heb nog nooit iets over een non met een burn out gehoord. Dus als dat het enige in je leven is dan kan je daar heel oud mee worden.
Roeping
Jonge leerkrachten beschouwen hun net verworven baan in het onderwijs als hun roeping. Roeping van wie? Van je baas! En omdat ze het werken met kinderen en het kinderen iets bijbrengen leuk vinden gaan ze daar vaak hun hele hebben en houen in stoppen. Lange dagen ( de juf of meester gaat niet om kwart over drie naar huis, hoor) en avonden met correctiewerk en voorbereiding, naschoolse activiteiten op de woensdagmiddag of in de avond. In de vakanties worden zaken afgerond en nieuwe middelen ontwikkeld die weer in de klas gebruikt kunnen worden.
Vonkje
Hartstikke leuk, totdat er een leeftijd komt waarop de jonge leerkracht niet meer solo is, maar zijn of haar aandacht moet gaan verdelen tussen werk en gezin. Een gedeelde roeping? Vooral jonge vrouwen in het onderwijs vinden die gedeelde taak een zware. De "non" heeft net een baby, maar God-in-onderwijsland roept luid om bijscholing, om niet-lesgebonden uren, om normjaartaken, om verplichte studiedagen op vrije dagen ( wie regelt de oppas? de "non" met een roeping, natuurlijk!) Op dat moment wordt de ontsteking aangebracht. Er is alleen nog een klein vonkje nodig.
Vakantie, halleluja!
Laatst zei een collega-leerkracht :"Ik denk dat ik zo een dweil door mijn klas haal, want het is zo smerig". Er zijn grenzen aan je gedrevenheid in de klas. Leerkracht zijn is een baan. Een baan die als je niet oppast je helemaal kan opslurpen, de kinderen, de ouders, de administratie, de bijscholingen, de voorbereidingen, de schoonmaak(?)
Ja, we zijn heel blij met de vele vakanties in het onderwijs. Ik moet zeggen dat ik snakte naar deze vakantie en dat ik blij was dat ik de kinderen en hun ouders een hele fijne grote vakantie kon wensen. Ik voelde aan alles dat het genoeg was, de koek was op. De irritatie had plaats gemaakt voor het geduld, de onverschilligheid voor het begrip, het consequent zijn nam af en de muiterij stond op het punt van uitbreken.
En dan is daar, GODzij gedankt, de lange vakantie met afstand van school en alles wat daarbij hoort.
En wat doen sommige "nonnen"? Die gaan lesgeven in de vakantie. Op de zomerschool bijvoorbeeld. Ja, dan kan je van een roeping spreken, maar ik denk, kijk uit voor smeulend vuur.
Fijne vakantie allemaal en rust lekker uit!
