Bijzondere getallen

Twee weken en 30 jaar geleden besloten wij samen dat we misschien maar eens moesten gaan trouwen zodat we alles in een keer geregeld zouden hebben. Ja, inderdaad, ik hoor je denken, zo romantisch! 

Twee weken was de minimale tijd voor "ondertrouw" en 1 december kwam prima uit. Op een dinsdag, de gratis dag, en vlak voor Sinterklaas, wat met twee gelovige kindertjes en de vier vrije dagen die je toen voor trouwen kreeg geweldig was. 

Onze trouwdag

Daar gingen we, op de fiets, met ieder een kind in een fietsstoeltje en de buren als getuigen. Liefst deden we het zonder getuigen,  maar omdat dat moest en we niemand van de familie voor het hoofd wilden stoten door die of die te kiezen vroegen we onze buren om een handtekeningetje te komen zetten.  Op de weg terug naar huis zijn we bij de bakker een gebakje gaan halen en dat was het voor die dag. Geen foto, geen bloemen, geen jurk, geen ring, niks.

En het boeide ons totaal niet. Zo, dat was in ieder geval geregeld, zeker met een derde baby op komst werd dat wel eens tijd. Op de dag voor Sinterklaas zijn we met de (groot-) ouders uit eten gegaan en terloops deelden we ze mee dat we een paar dagen daarvoor getrouwd waren.

Er kwamen felicitaties, maar ik kan me de teleurstelling nu hevig voorstellen, zeker bij mijn ouders, dat hun enige dochter ervoor koos om op die manier in het huwelijksbootje te stappen. Aan een kant hadden ze er al lang rekening mee gehouden dat het nooit zou gaan gebeuren, maar als dan toch, waarom dan zo? Maar die vraag is nooit gesteld, want ze waren er al aan gewend dat ik/wij de dingen op onze manier deden en liefst in een andere volgorde, achterstevoren en tegen de draad in. 

30 jaar

Dat is dus 30 jaar geleden; we woonden al bijna 10 jaar samen en hadden al twee kinderen. Een derde was op komst , zoals ik al zei. Wij waren het gezin met de vader als huisman en de moeder als kostwinner.

Het begon allemaal op een schoolfeest en na drie jaar verkering kropen we , met de hulp van de beroemde appeltaart van mijn oma en haar overredingskracht bij de woningbouwvereniging, in ons eerste huisje. De huur betaalden we van het loon van mijn pas gekregen baan. En als je even meerekent is dat 10+30=40 jaar geleden. 

Net zoals het 30 jaar geleden gewoon "even iets regelen" was en dus niet zo'n big deal, zo ging jaar na jaar die trouwdatum zonder enig spektakel voorbij. Als iemand vroeg :"Wanneer zijn jullie getrouwd?" moesten we allebei altijd erg nadenken. Welk jaar was het ook alweer?  Maar de datum van samenwonen hebben we wel gevierd als het om een kroonjaar ging. 

40 jaar

Maar voordat dat zo ver is mag ik in januari eerst mijn 40 jarig ambtsjubileum vieren. Veertig jaar juf betekent dat mijn eerste kleuters al 46 jaar zijn en misschien al zelf opa of oma zijn. Bizar idee, he?

Het zijn dus wel bijzondere getallen. 

Zo lang bij elkaar zijn is voor ons geen bijzonderheid, terwijl anderen in 43 jaar tijd al allerlei ingewikkelde gezinsconstructies veroorzaakt hebben en een leven hebben waar je een boek over zou kunnen schrijven. Wat dat betreft zou je kunnen zeggen dat ons boek geen bestseller zou kunnen worden, maar ik kan je wel zeggen dat het ons geen kwaad heeft gedaan. Het levert hooguit een blogje op met wat gekrabbel over het leven nu en toen. Van bestsellers kan je rijk worden, maar dat was ik toch al mijn hele leven lang.