Eindelijk!

Nog drie nachtjes slapen! En dan komt Sinterklaas? He, nee zeg, ik ben daar wegens mijn werk wel de hele dag mee bezig, maar er is meer op de wereld dan een ouwe man met een lange witte baard die kinderen aantrekt als een honingpot bijen. 

Nee, nog drie nachtjes slapen en dan mag ik eindelijk weer. Tante Esther in Spanje heeft dagenlang van Max kunnen genieten, tante Anouk had Max vandaag de hele dag, maar vrijdag ben ik weer aan de beurt. Het klinkt belachelijk en overdreven, maar de oma's onder ons zullen het beamen, twee weken je kleinkind niet zien is best lang.

Ome Stephan jammerde dat hij Max al een maand niet heeft gezien en dat dat een eeuwigheid lijkt. Zeker nu het lijkt of er weer allerlei dingen tegelijk gebeuren. Ik zie op filmpjes dat Max zijn mama napraat, dus hij gaat meer woordjes zeggen. Hij  lacht en zwaait nu naar Jan en alleman en hij staat af en toe helemaal los en heeft zelfs een paar stapjes  gezet! Wie weet zijn er zelfs al tanden bij waar ik nog geen weet van heb.

Vrijdag , beste vrijdag, mag het voor een keer weer eens op vrijdag een beetje lekker weer zijn? Een beetje droog, liefst de hele dag, omdat je maar nooit weet wanneer de bui valt als er buien zijn, zodat Max en ik een stukje kunnen fietsen of wandelen. Al zullen dat geen bijzondere uitstapjes meer worden na al die fantastische dingen die hij in Spanje beleefd heeft. Een ritje met de buggy kan niet op tegen een vlucht in een vliegtuig. Een ritje op de fiets niet op tegen een rit in de skilift. De eenden in het park niet tegen de dieren in de dierentuin en de vissen in de sloot niet tegen de vissen in het Aquarium. Het zand op het strand, het vriendje Vic ( het oppaskindje van tante Esther), de malle oom José die tante Esther Sofi noemt, alle dagen bij papa en mama  op hun schouders en iedereen die lief doet, zelfs de medepassagiers in het vliegtuig.

Max, hoe moet ik daar in hemelsnaam mee concurreren? Dat kan gewoon niet. En dat hoeft ook niet, want ik ben gewoon je oma en meer niet en dat is genoeg eigenlijk.