Het is twee weken geleden dat ik ben ontslagen uit het ziekenhuis. Voor wie niet op de hoogte is, mijn milt is verwijderd. En ja , je kan zonder milt, maar je kan ook zonder een oog, een been, een long, maar leuk is het niet en het heeft bovendien nogal wat consequenties. 

Ik wil niet terugkijken hoe die twee weken waren, maar hoe het nu gaat. Ik ben pijnstillervrij! Ik ben ook pijnvrij! Want je kan wel geen pijnstiller meer willen nemen, maar hoe houdt je lijf het dan? Nou, goed dus, jippie. Mijn wondjes genezen goed en de zwellingen zijn zo goed als verdwenen. Bewegen gaat weer veel makkelijker, opstaan gaat weer als vanouds en hoeft niet meer volgens de zijlig-opdrukmethode.  

Dat ik me goed voel betekent ook dat ik meer wil... maar niet mag, althans beter niet kan doen, want overmoedigheid wordt bestraft. 

Ik wandel braaf elke dag met mijn onzichtbare hond een rondje in de buurt. Weer of geen weer, de hond moet eruit. Mijn wandeltempo gaat al wat omhoog en daardoor lijkt het of ik elke dag net zo ver heb gelopen, maar dat is niet zo. Ik leg meer meters af in kortere tijd.  Ik hoef niet te rusten tussendoor en stievel steeds verder van huis., wat ik vandaag moest bekopen met  een hele terugweg in een regenbui ( paraplu vergeten). 

De antibiotica die ik dagelijks moest slikken is vervangen voor een variant voor drie keer in de week. Hierdoor moet ik af en toe wel op de kalender kijken wat voor dag het is, want met deze feestdagen ben ik de dag nog weleens kwijt. Nee, nee, dat is niet de leeftijd en ook niet door de narcose, grapjassen.

Ik kan ook weer alles eten ( jammie, pizza!) zonder een pijnlijke knoop in mijn maag te krijgen. En waarschijnlijk mag ik ook alles drinken, maar ik laat de alcohol voorlopig staan. 

Mijn lichaamsgewicht is stabiel laag, maar dat gevecht ga ik voorlopig niet aan. Het was altijd een hele klus om dat omhoog te krijgen, maar dit heeft nu even niet mijn prioriteit. Ik geniet nu wel ongegeneerd van koek en chocolade en probeer mijn eiwitjes naar binnen te krijgen. 

De home-gym wordt nu door mijn jongste dochter gebruikt, zodat er straks na mijn weken durende absentie geen dikke laag stof op staat. Ik heb nog even geprobeerd om met gewichtjes van minder dan een kilo iets te doen, maar dat voelde aan als een wielrenner die op een driewielertje moet gaan fietsen, niks  dus. 

Na de jaarwisseling heb ik telefonisch contact met mijn chirurg en misschien hoor ik van hem wanneer ik groen licht krijg om de boel weer langzaam op te starten.