Zien, horen, voelen, ruiken, proeven en dan dat bijzondere zesde zintuig wat je af en toe ongemerkt gebruikt, en waar je niet altijd vat op hebt.

Aan twee van deze zintuigen werd bij Max getwijfeld; nee aan één zintuig twijfelden we niet: hij was gewoon heel erg doof, geen twijfel mogelijk. Hij zat om die reden dan ook vooraan in de klas. Het was ook de reden waarom we vorige week te laat in de klas aankwamen. Ik was hem onderweg naar school even kwijt, zag hem toen weer en riep, maar ... je raadt het al, hij hoorde mij niet.  Ik heb zelf een niet meewerkend linkeroor en ik weet dus precies hoe vervelend het is als je slecht hoort. Vervelend en soms verdrietig als je om die reden te laat moet komen, vond hij.

Na een consult bij de KNO-arts bleek al gauw wat de oorzaak was: een grote hoeveelheid vocht achter zijn trommelvlies. Maar daar bleek ook dat zijn neusamandelen en zijn keelamandelen veel te groot waren en er werd een afspraak gemaakt om die te verwijderen. Zijn oren zouden meteen gedraineerd worden door middel van de zogenaamde buisjes. Ook daar heb ik ervaring mee, al ging dat bij bij anders dan bij Max. 

Max mag zich heel gelukkig prijzen met zijn mama om allerlei redenen, maar ook om het feit dat zij werkzaam is als operatie-assistente en al veel van dat soort ingrepen heeft meegemaakt die nu bij Max zou gaan plaatsvinden. Zij kon hem dus heel goed voorbereiden op de operatie.

Max wist precies wat er ging gebeuren en vertrok die bewuste ochtend in een opgewekt humeur naar het ziekenhuis. Het vriesvak thuis lag vol met waterijs in allerlei smaken en dat vooruitzicht hielp enorm mee.

Zusje Tess zat thuis ijverig te kleuren aan een kleurplaat voor "mijn broer". Zij was eerder ook al aan haar amandelen geholpen en had toen ook buisjes gekregen, maar was zich er toen niet zo van bewust als "haar broer" nu. Maar middels de kleurplaat toonde zij haar medeleven met "haar broer". 

Max was een ideale patiënt en smulde van het dik verdiende waterijsje toen hij bijkwam. Zijn oren deden het weer, want wat een herrie was dat in het ziekenhuis met de andere huilende kinderen om hem heen.

Een weekje lekker bijkomen thuis met spelletjes , ijsjes en extra aandacht deden hem goed. Zo goed dat dit nog wel verlengd mocht worden, maar het werd tijd om weer terug te gaan naar het normale leven.

Meteen de week daarop vond de volgende zintuigcheck plaats, want de juf twijfelde aan zijn ogen. Hij zat weliswaar helemaal vooraan in de klas, maar tijdens het lezen in een boek leek het of hij slechts een oog gebruikte. En dus werd een afspraak met de oogarts gemaakt. Na een onderzoekje met pupillen als schoteltjes bleek er niets aan de hand met zijn ogen.