Op naar het NK 2020, deel 2

 Ik schaam me. Ik zou een voorbeeld voor velen zijn, pfff...

Mijn voorbereiding voor het aankomende NK is tot nu toe gewoon prut. Degenen die zich voornemen om een paar of een heleboel kilo's af te vallen zullen het herkennen. Al een paar weken loop ik mezelf voor te houden dat ik maandag echt ga beginnen. Herkenbaar? En het de volgende week weer tegen jezelf zeggen. En de week erop weer. En vervolgens gebeurt er niets. Ik bof nog dat ik altijd lang teer op een laag vetpercentage na een wedstrijd en dat de kilo's er maar langzaam bij komen. Mijn laatste wedstrijd was in november, de feestdagen vielen wat calorie-inname en schade nog mee, maar nu ben ik op een steady-state gekomen. 

De afgelopen week was wat voorbereiding helemaal een drama te noemen. Maar dat "drama" is zwaar overdreven natuurlijk als er leuke dingen tegenover staan, zoals de komst van dochter Esther uit Spanje. Maar het hield wel in dat ik mijn calorie-inname volledig kwijt was. Ik heb niks bijgehouden  en heb dus op een blinde koers gevaren. Met slechts de helft aan trainingen levert dat natuurlijk niks op voor een wedstrijd. Mijn gewicht staat op een weekgemiddelde van 53 kilo en mijn vetpercentage is eveneens ongewijzigd op 14%. Als dat ten minste niet positief gemeten is om mij niet te ontmoedigen.  

Deze week begon weer met een nieuwe maandag. Een maandag waarbij mijn coach Richard meldde ziek te zijn en daardoor niet in staat was een sturing aan mijn uit de koers geraakte tocht te geven. Op eigen kracht roei ik me nu door de week heen. Het is me vorig jaar ook gelukt, dus ook dit jaar moet ik het kunnen. Een fikse schop onder de magere kont kan helpen. Dus schroom niet als je me voorbij ziet lopen, hoor. Ik kan het gebruiken!

En niet meer hangen, maar werken. Tot de volgende update.