Het leven is één groot feest, als het om kleine kinderen gaat. Nou ja, zolang alles goed gaat, anders kan het een drama zijn. Maar leven met Lily is één groot feest, dat is een feit. Het leven voor Lily zelf is ook één groot feest voor haar, gezien het feit dat zij altijd vrolijk is en heel veel lacht, blij wordt van contact met anderen en een leventje leidt als een prinses. En ja, ook kleine prinsessen hebben last van doorkomende tandjes, zijn weleens verkouden of slapen gewoon af en toe beroerd, maar dan door alles heen toch blijven lachen is niet voor iedereen weggelegd.

Lily woont samen met haar papa, mama en beste vriendin Pita, hier heel ver vandaan. En dat betekent dat de NL tak van de familie niet wekelijks even op de koffie kan komen. Maar bellen, videobellen, doen we regelmatig en Lily herkent de personen die uit het platte , begerenswaardige kastje komen al te goed. Want dat betekent dat er gezwaaid moet worden, eindeloos lang. Of in je handen geklapt moet worden, die optie is er ook nog, maar verder zijn er in huize Kokay belangrijker zaken te doen.

En dat is naast het kruipen nu ook het lopen! Drie , vier passen en dan in papa's armen vallen, zodat mama voor de verandering mag gaan klappen. Lopen op eigen benen, dat wil zeggen, zonder aan het handje vastgehouden te worden is een hoogtepunt in de ontwikkeling van een baby. Dan kom je als baby op het punt dat je baby-af bent.  Een feestje waard, nietwaar?

En dus gaan we, wanneer Lily en haar mama binnenkort naar NL komen een feestje vieren. Dan doen we net of ze al 1 jaar is, we versieren het hele huis en de tuin, we nodigen visite uit, veel kinderen, we eten taart, we steken 1 kaarsje aan , zingen alle NL verjaardagsliedjes die we kennen, we geven cadeautjes( liefst die meegenomen kunnen worden naar Zakynthos) en wanneer Lily dan echt 1 jaar wordt, doen we het gewoon nog in het groot over in Griekenland. 

Want zo doen prinsessen dat toch? Dubbel feest, veel lachen en zwaaien.