Telefoon

Er zijn van die dingen die door de jaren heen een magische aantrekkingskracht op baby's en peuters hebben. Ik heb het over " de telefoon".Er is iets met dat apparaat wat ze fantastisch vinden, maar ik kan er nog steeds de vinger niet opleggen.

Metamorfose

Nu heeft de telefoon door de jaren heen een grote gedaanteverandering ondergaan. Ik kende de telefoon vroeger alleen uit een glazen hokje op een plein van waaruit je met een vriendin in het boek wat er lag mensen  ging opbellen met voor jou gekke achternamen. Zoals " Naaktgeboren" of "Bloot". Dat  ik  later zelf officieel een "gekke" achternaam heb gekregen zal waarschijnlijk mijn straf zijn geweest.

We hadden voor een paar kwartjes in ieder geval toen  de grootste lol. Ik was weliswaar geen baby of peuter meer, want ik kon al lezen, maar de telefoon was voor ons toen ook een aantrekkelijk speelgoed. 

Toen we thuis telefoon kregen boeide dat apparaat mij niet meer, tot ik een vriendje kreeg uit Rotterdam. Hij belde elke dag, omdat hij zo verliefd was. Maar je kent dat wel, die telefoons zaten vast aan een snoer en gemakshalve stonden de telefoons altijd in de woonkamer. Kon je op je makkelijke stoel gaan zitten bellen. Betekende dus ook dat de hele familie jouw gesprek lekker kon volgen. Hele intieme gesprekken zouden het niet geweest zijn, denk ik.

Toen onze kinderen klein waren en konden kruipen was de telefoon niet veilig. Wat kon resulteren dat in een onbewaakt ogenblik er connectie was met het buitenland en dus voor een verrassende telefoonrekening zorgde. Wat deed je in zo'n geval? Om de belbehoefte van je kleine dreumes te bevredigen kocht je een degelijke speelgoedtelefoon van het merk Fisher Price.  Omdat dat ding een vrolijke kleur had was de aandacht snel getrokken, maar omdat hij "dood" was ook weer even snel voorbij.

De geschiedenis herhaalt zich

Hetzelfde fenomeen voltrekt zich nu bij mijn kleinzoon. Er is geen telefoon in huis veilig voor hem. Zwarte mobiele telefoons zijn favoriet, maar mijn roze variant trekt ook zijn aandacht. Wat hij er mee wil uitspoken hebben we nog niet mee mogen maken, want, zuinig op onze beste vriend als we zijn, wachten we dit niet af en grissen het ding meestal vlak voor zijn grijpgrage handjes weg.

Het is misschien het magische licht of het geluid wat uit het kleine platte kastje komt wat zo boeiend is, ik weet het niet. Maar nu kreeg ik een filmpje van een kleine dondersteen die in een hotelkamer  , ergens in Mallorca de koffer van zijn ouders gebruikt om zowel een verstopte , aan de oplader gesnoerde mobiele telefoon, als een ouderwetse gesnoerde druktoetstelefoon buit te maken.

Ik ben er nog niet helemaal uit wat hij bij de roomservice wil bestellen.