Zo POWERgran, wat zijn je plannen voor dit jaar? Ga je nog een wedstrijd plannen of hoe zit dat? Ga je die naam POWERgran nog eens eer aan doen of moeten we er maar GRANpower van gaan maken?

Lukt het al een beetje met je "opbouw', je "gainz", hahahaha! Wordt het nog wat met die billen en die benen, pffff hahahaha. Je gaat nou wel braaf vijf keer per week naar de sportschool ( de laatste tijd mag je dat echt niet meer zeggen, hoor: vier keer, dan mag jij blij zijn!) , maar wat spook je daar nou eigenlijk uit?  Volgens mij stelt het geen ruk voor. Ik hoor je nooit kreunen, zie je nooit zweten, en je loopt gewoon de trap op en  af en op de grond bijkomen hoef je ook niet.

Dus? Doe jij wel een beetje je best daar? Ja, ik geloof dat het inderdaad een beetje is. En ja, dan hoef je geen ingewikkelde plannen te maken voor wedstrijden, trainingsschema's en voeding met restricties  Die billen die je bij je geboorte had, die puttenbilletjes, haha, die heb je nog !

Maar zie nu!  En luister! Zie en luister waar de coach mee komt: een naturalcontest met een bikiniklasse masters  50+. Dus geen smoesjes meer over dat de meeste dames stimulerende middelen gebruiken en dat de masterklasse 35+ is, en dat je dus moet strijden tegen dames met een bovengemiddeld hormoonstelsel, terwijl het jouwe na de overgang naar niveau prut gezakt is , en dat de meeste dames bijna  de leeftijd van je oudste dochter hebben en dat de vergelijking dus ABSOLUUT niet eerlijk is.

Dus POWER-granny, grijp je kans, al doe je het nog een keer. En dan niet zeiken dat je tegen dames moet die 10 jaar jonger zijn. Zolang die mijnheer in het verzorgingshuis denkt dat jij de moeder van Max bent is 10 jaar niks. ( Niet verklappen dat alle bewoners daar behoorlijk veel last van hun Alzheimer hebben)

Wie is de echte powergran?

Ja, laten we even over het "granny"gedeelte van powerGRAN hebben.  Als er een sterke vrouw in de familie is , dan is het de overgrootmama van Max wel. Dat het een rommeltje in haar hoofd is wil niet zeggen dat ze niet powerful meer is. Haar lijf is zeker nog sterk, al hebben bepaalde processen ervoor gezorgd dat haar heupen zo slecht werden dat ze nu in een rolstoel zit. De pijn verdraagt ze door middel van pijnstillers. Maar oh, wat had ze graag nog rondgelopen. Gelopen, gezwommen, gefietst. Ik hoop dat ze dat gemis niet meer voelt, dat ze dat al vergeten is.  Als ze het zich allemaal  nog zou herinneren zou ze doodongelukkig zijn. Dat was ze toen het tot haar doordrong dat ze waarschijnlijk Alzheimer had. Ongelukkig, boos, verdrietig tot depressief toe

. En wat er daarna allemaal gebeurde: een heupoperatie, plaatsing in een tehuis, twee enkels tegelijkertijd breken, overplaatsing naar een ander tehuis , en dat terwijl ze verknocht was aan haar eigen huis en tuin. En dan zorgt de ziekte er ook nog voor dat je op een gegeven moment geen normaal gesprek meer kunt voeren en ervaren de kinderen  de bezoeken als bezoekingen.

Maar...nu is Max er! En zie hoe zij opleeft, helder reageert, vrolijk is, lacht, zich verbaast en weer een " gesprek voert". Hoe heerlijk ze het vindt om hem vast te houden, te zwaaien naar hem, liedjes te zingen voor hem. En niet zij alleen, alle bewoners van de huiskamer waar zij meestal zit. Hoe de ouderen hun handen uitsteken naar hem als hij langs loopt in de hoop hem even vast te pakken, een handje te schudden of gewoon even aan te raken. Hoe komisch is het als een oudere dame, met keurig roodgelakte nagels, haar hand naar Max uitsteekt terwijl hij vlug voorbij loopt en "godverdomme "prevelt als ze hem weer gemist heeft. 

Dames en heren van 80+, wat voel ik me een mini-oma, een kom-net-kijken-oma. Jullie zijn de kanjers, jullie hebben de oorlog meegemaakt. Jullie zijn de wijze oude mensen, maar zo vernederd en gekleineerd door die rotziekte waar jullie aan lijden.  

Wat fijn was het om te zien dat er toch nog zoveel blijdschap in deze mensen zit. In overomaatje Ellie in ieder geval! Zij beleefde een topmiddag.