Het komt waarschijnlijk doordat ik mijn hele leven door kleine kinderen ben omringd dat ik ze als de typetjes uit de klassieke kinderboeken ben gaan zien. Klassieke kinderboeken is misschien niet de juiste term, maar ik heb zo mijn eigen voorkeurboeken en dat zijn mijn persoonlijke klassiekers.

Mijn lievelingsboek is "Schattig", over een konijntje dat stoer wil overkomen, maar het eigenlijk niet is. Kijk, denk ik dan, die heb ik rondlopen in mijn klas. Ook het boek "Floddertje"roept associaties met bepaalde kinderen op. Zoals kinderen vaak gestickerd worden met ADHD of PDD of OPP of zoals vroeger elk druk kind MBD, zo typeer ik ze naar de hoofdpersonen uit de kinderboeken. Wel een beetje vakversuft natuurlijk, maar het klopt vaak zo goed. Ik vind dan ook dat kinderboekenschrijvers en met name de prentenboekenschrijvers erg ondergewaardeerd worden. De tekeningen en de tekst samen maken een boek soms zo mooi, grappig, spannend of verrassend.  Denk aan "Ik kom je opeten!" ( over het allesverslindende monster) of aan "Woeste Willem"  ( de stoere zeepiraat met watervrees) . Heb je moeite met relativeren? Pak dan eens "Klein mannetje vindt het geluk". Het kan altijd erger dan je denkt. 

Zo moest ik, toen Max geboren werd, natuurlijk meteen aan "Max en de Maximonsters" denken. Ik heb er vijf maanden op moeten wachten, omdat het in herdruk was. 

"Toen Max zijn wolfspakje aanhad en kattenkwaad uithaalde, en nog meer kattenkwaad, riep zijn moeder, "Je bent een monster en stuurde hem zonder eten naar bed".  Zo ver is het nog lang niet, want Max in het boek is veel ouder, maar het smoeltje van onze Max verraadt soms een bepaalde ondeugendheid. Op een manier waarop je (nu nog) niet kwaad kan worden, maar je jezelf wel consequent moet blijven opstellen.  Het wolfspakje heb ik nog niet kunnen bemachtigen, maar het drakenoutfitje lag gewoon thuis. Daarin mag hij oefenen.