Verbazen en genieten
Het is grote vakantie en veel tijd voor van alles en nog wat, maar vooral om lekker niks te doen. Ten minste niks wat het vermelden waard is. "Wat heb je allemaal gedaan in de vakantie?" wordt door mij steevast beantwoord met "Niks bijzonders, ja ik heb... of oh, ja, ik ben... of oh ja, die en die is geweest.." Dus toch wel wat, maar het is klein. En ik hou van klein. Ik hoef niet ver weg in de vakantie, liever niet. Ik wil niet lang weg, liever niet. Ik ben een keutel, een huismus. En ik geniet van kleine dingen. Zoals het schrijven van onbenulligheden, zoals dit blogje. Van de schitterende bloemen in de bougainville op de foto achter mij. Van de vlinders op mijn vlinderstruik, en de geur ervan. Van de hortensia's in bloei.
Klein en schattig
En ja, het kan niet anders, ik hou van kleine mensjes. Niet van dwergen of volwassenen met een lengte ver onder de mijne, maar van baby's, peuters en kleuters. Laat ik dan het juiste beroep hebben. Minibaby's zijn mooi, soms oerlelijk, maar verder een beetje eng. Hoe hou je ze vast? Waarom huilen ze nu? Waarom slapen ze zolang? Drinken ze wel genoeg? Kortom, die tijd mag snel voorbij zijn. Maar vanaf een maand of drie begint het grote genieten en dat gaat maar door. Ik wilde indertijd niet voor niets die herhaling weer. Ik kon geen genoeg krijgen van die kleine droppies. Helaas vond de hoofdverzorger van al dat kleine spul het wel welletjes na zes zwangerschappen, vijf baby's en vier kinderen. Ja, als je dit niet meer kan volgen begrijp ik het, maar dan ben je ook geen trouwe lezer van mijn blogjes, ha!
Wonderbaarlijk
Wat maakt die kleine mensen zo leuk kan je mij vragen. Daar heb ik dus even over nagedacht. Het is de ontwikkeling die ze doormaken wat steeds zo verrassend is. Je weet wat er komen gaat en steeds ben je een stap of een tel te laat. Voor je het weet staan ze. Voor je het door hebt zetten ze een paar passen.
Max blijft me verbazen. En na vier kinderen en talloze dagboeken over wat ik met hen meemaakte toen ze klein waren zou je denken dat ik me toch niet meer hoef te verbazen. Maar ik betrap me er telkens op dat het wel gebeurt.
Zo'n kleine drup die staat te dansen. Stopt hij en ga je zingen begint hij weer te dansen. Hartstikke leuk, toch
. Het sturen van zijn racewagentje is ook zo'n ding. Honderd keer botst hij ergens tegenaan , omdat het karretje gewoon zwenkwieltjes heeft en niet te besturen is. Maar deze kleine Max Verstappen rijdt dan eventjes naar achteren en begint dan weer opnieuw.
Nieuw en spannend
En nu is er weer iets nieuws. Wanneer hij wakker wordt draait hij wat in zijn bedje en gaat vervolgens staan, met slaapzak en al en loopt ( kampioen zakkenlopen!) een beetje heen en weer in zijn ledikantje. En wat zijn mama en papa al een paar keer hebben meegemaakt is dat er dan een lichtshow op zijn kamer aan de gang is.
De stopcontacten in het hele huis zijn, sinds ze beschermd zijn, niet meer interessant, maar het lichtknopje waar hij net bij kan des te meer. Hij zorgt er dus nu zelf voor dat het licht wordt op zijn kamertje.
Nou , dat vind ik geweldig.
