Kerst was geweldig. Gezellig, gelukkig en mooi. En vandaag vliegt Esther terug. Nee, niet naar Barcelona, maar naar Marseille, waar haar geliefde is.

En ik pas op. Dus dat betekende vroeg op om Max uit zijn bedje te halen. We hadden vooraf afgesproken dat Esther nog langs zou komen om afscheid te nemen. Maar ik dacht, weet je wat, het is droog, ik wandel met Max naar ons huis om daar afscheid te gaan nemen. Oké,  alles wat we nodig  zouden hebben pakte ik in: konijn om te slapen, fles, melk...melk, waar is de melk? Zoeken in alle kasten, maar geen melk. Misschien is dit het punt waarop de omslag naar koeienmelk wordt gemaakt? 

Papa een app gestuurd, maar die wist van niks. Bij ons thuis was de melk op, dus dan een flesje met gewone melk in de tas voor straks. Max zijn schoentjes aan, jas aan, muts op en naar beneden waar de buggy staat. Oma ook haar jas aan, even wachten Max! Blijf netjes op de trap zitten. Zo, deur open, blijf zitten Maxie .  Buggy naar buiten, uitklappen en hup Max erin. En zat Max bijna op de stoep in een ingeklapte buggy! Ik zou bijna zeggen: Waar is Max nou gebleven? Maar zo lollig vond ik het niet.

Even wachten Max, je moet er weer uit. Buggy nog eens uitklappen,  valt ie gewoon uit elkaar! Heb ik weer , hoor. Godverdegodver. Ja, sorry, er was een klein kind bij waarbij je dit niet mag zeggen, dus ik deed het ook niet, maar ik kan het wel even schrijven. Oké,  het feest gaat niet door Max. Kom we gaan weer naar boven. Waarop die kleine  Max zijn beide handjes uit elkaar doet net als wanneer hij iets kwijt is ( waar is te nou?) Zo lief. Hij begreep dat er iets niet goed ging. Jas uit, schoenen uit en spelen maar weer.

Toen Max zijn dutje ging doen was het even tijd om op mijn gemak de buggy weer in elkaar te knutselen ( ahum). Toen Max nog wakker was probeerde hij behulpzaam te zijn door het klusje zelf te klaren door de schroevendraaier uit mijn handen te trekken, maar mijn trots was te groot, dit moest ik zelf doen.

Oké,  dit dingetje hierop, dat dingetje ertussen en aandraaien maar. Klusje van niks. Zo, buggy uitklappen en hup daar ligt de boel weer uit elkaar. Oh, er moet een moertje tussen. In de gang een moertje gevonden,  alles repeat.  Zelfde verhaal, alles uit elkaar. Moertje hoorde helemaal niet bij de buggy.  Op de stoep zoeken. Ja!! Een ringetje! Dat zal het zijn. Alles repeat en weer uit elkaar. Daar wordt een mens toch simpel van, of niet? Nog een keer de stoep afgezocht, de gang met mijn handen bevoeld,  niks. Ik geef het op. Het afscheidscomitee moet dan maar hierheen komen. En nee, ik vind het niet leuk dat onze oudste dochter weer vertrekt. En ja, ik ben wel heel blij dat ze naar haar vriend gaat. 

Zoals het vaak gaat met de oudste in een gezin dat ze het spits afbijten, zo is het bij ons ook. Want onze jongste heeft een vriend uit Griekenland die weliswaar nu hier is, maar wat brengt de toekomst? Ik wil er nog niet aan denken. Ik zit nog in het lekkere kerstgevoel van allemaal bij elkaar. Dat wil ik nog even vasthouden.