Wereldkampioenschappen 2019
We schrijven een week verder ; het WK Natural Bodybuilding 2019 is achter de rug. Man, man, wat een week! Wat een fantastische week, vol met geweldige ervaringen. Een week met louter leuke ervaringen, met lieve mensen in het Nederlandse team, maar ook met lieve mensen die uiteindelijk op het podium je tegenstanders zijn. En wat een support van de teammatties, van de coaches en natuurlijk van Sandra ( van de Kamp) en Imro( Beuk). En niet te vergeten de support van het thuisfront, al is dat "thuis" in Spanje of in Griekenland. En in Nederland natuurlijk, waar ze mijn bewegingen op het podium live konden volgen op tv.
Geloof, hoop en liefde
Veel mensen geloofden in mij en doen dat nu nog. Zij wel, ik niet. Maar zo langzamerhand kan ik niet anders dan bekeerd zijn. Een geloof, zo hardnekkig en door zovelen gedeeld, dat werkt zalvend voor mijn ziel en maakt dat ik ( nog wat sceptisch) wel moet toegeven dat er waarheid zit in hun geloof.
Na een volhardend "dit is echt mijn laatste wedstrijd, hoor" ben ik volkomen onbetrouwbaar geworden, want wie een reis naar Griekenland onderneemt om daar aan het WK deel te nemen, heeft blijkbaar niks gemeend van wat hij alsmaar heeft lopen verkondigen. Naarmate de tijd vorderde groeide mijn enthousiasme en toen we op de dag voor de sluitingsdatum nog een klasse-inschrijving toevoegden, werd het volledig gevisualiseerd en begon ik me steeds meer te verheugen.
Een WK houdt in dat er wereldatleten van formaat deelnemen, dus enige hoop op een medaille had ik niet. Het vooruitzicht naar Athene af te reizen was al leuk genoeg.
Eenmaal daar had ik al genoeg aan het hotel, het zwembad en de zee. Al zou de hele wedstrijd plots geannuleerd worden, dan zou ik nog een fantastische tijd hebben. Maar nee, alles ging door, tot en met de twee en een half uur durende registratie toe. Mijn rug had er al helemaal geen zin meer in, maar wat moet dat moet. Boodschappen doen moest ook. Na 2x 4km lopen zonder een winkel te vinden had rug het even helemaal gehad met mij. Even liggen gaf wat verlichting, maar na nog eenzelfde route van 2x 4km waarop de winkel wel gevonden werd was het oorlog met rug. Stappenteller was tevreden, maar met een wedstrijd voor de boeg, moest ik de witte vlag laten wapperen. Twee gekwelde voeten ( vanwege vele kilometers op slippertjes)capituleerden met rug mee. Hier was sprake van een overgave. En dat werd gevierd met kip souvlaki! En wijn. Yamas!
Over de liefde op dit WK kan ik kort zijn. Die was alom en overal! Voor iedereen en door iedereen. En voor de mensen die direct beelden op hun netvlies krijgen als ik dit schrijf, je zit er niet veel naast! Er werd ongelooflijk veel geknuffeld, getroost en gefeliciteerd, alles met een innige omhelzing in weinig om het lijf hebbende kleding. Maar wel met een intentie van saamhorigheid en oprechtheid. Kijk naar de felicitatie van mijn opponent die echt geloofde een eerste plaats te behalen. Welke profeet had zij bij zich?
De wedstrijddag was een geweldige ervaring. Als solosporter in een team een wedstrijd te mogen doen is iets fantastisch. Je teamgenoten je naam horen roepen geeft zo'n boost en maakt dat we er allemaal extra door stonden te stralen.
Voor mij verliep alles zoveel soepeler dan tijdens het vorige WK. Lees even terug als je wilt weten hoe het in 2018 verliep. De tanning had ik uit handen gegeven. Toen ook, maar nu namen de professionals mij onder handen. Dat ik mijn oude lijf tegelijk met mooie jonge mannen in een zomerkleur van 12 weken bakken in de zon moest laten spuiten en de dag erna nog eens , maar dan door een man maakte me niks uit. Alles beter dan de panterprint van vorig jaar. Mijn make up en haar zat beter dan op het afgelopen NK , dus ook dat was een plus.
Mijn eerste performance was in sportkleding. Naast mooie dames van 40 + werd ik 5e van de zeven. Ik was in de wolken!
Athene was een no go, maar werd een YESSSS! Bij welke uitslag ga je voor het ultieme, de Olympia in Las Vegas? vroeg Peter. Hahahahahahaha, ik ga dat helemaal nooit doen, hoor. Dit is het, lachte ik. Nou goed, bij 5, 3, 2. Met in mijn achterhoofd dat mijn scores zo zouden zijn dat ik dit met een veilig gevoel kon zeggen. Hoger of gelijk zou het niet worden, zoveel vertrouwen had ik in mezelf.
Maar ik moet echt eens mijn lippen met secondenlijm behandelen, want ik ga alweer de mist in met mijn uitspraken. Het is een 5, 1, 1 geworden. Maar, uit ervaring weet ik dat je op je uitspraken kan terugkomen, dus ik kan het gezegd hebben en het toch anders doen.
Complot
In de bikiniklasse boven de 50 jaar stonden Isabelle, mijn lieve maatje, en ik naast twee mooie Amerikaanse dames, waarvan er een een Amerikaanse zelfverzekerdheid uitstraalde waar ik nog heel veel van kan leren. Of liever toch niet, want ik wil geen salsa dansen in mijn bikini backstage vlak voor wij opmoeten. Of het moet een tactische move geweest zijn van haar om ons, nuchtere Hollandse stijve harken, een soort van "stare down" te bezorgen, wat bij aanvang van een bokswedstrijd gebruikelijk is. Maar de salsadame werd afgeserveerd als laatste, de andere Amerikaanse dame ( ook van 60+) werd derde, in plaats van haar gedroomde eerste plaats. En Isabelle werd tweede. Ik was zo blij voor haar! Want wat was ze verbeterd! Maar.......dat betekende dus.....dat ik...eerste werd! Wereldkampioen!
De Nederlandse vlag werd het podium opgeworpen. En nog een, voor Isabelle. Omhoog met die vlag , hoorden we roepen. Je hebt hem verkeerd om! Het blauw wit rood naast het rood wit blauw van Isabelle. Verkeerd! En dus draaiden wij tegelijk onze vlaggen, wat in het hetzelfde resulteerde. Knullige Hollandsheid op het podium, maar het was ons vergeven. We hadden gewonnen. Ik had gewonnen!
Een overbodige vergelijking met quarterturns volgde, een beetje voor de vorm, want dit was natuurlijk een inkoppertje. Alweer een eerste plaats. Alweer een huldiging. Het kon niet op.
Vijf, drie, twee
Er is , zeker weten, een complot aan de gang. Ik merkte het al op het NK. Daar was iedereen al op me aan het inpraten, de Jehova's van de INBA, om me naar het WK te krijgen. En de 250 euries deden daar ook nog eens aan mee.
En het voetje tussen de deur is er weer. Je krijgt die deur niet dicht, Willie Heuser, want met jouw opgebouwde punten van je afgelopen wedstrijden gaan we jou op kosten van de bond in het vliegtuig zetten naar Las Vegas. En het enige wat jij nog maar hoeft te doen is te zorgen dat je verdomde ass in shape is in november!
Wordt uiteraard vervolgd!