Na de vorige blog, waarin ik schreef over het stilstaan bij de zegeningen en het mezelf niet meer beklagen over mijn imperfecties, kan ik nu zeggen dat het goed gaat met me. En dat heeft niet alleen met het verloop van de prep te maken, maar met een stukje dankbaarheid. Mijn prep verloopt goed, dat is een feit. En dat ik me er goed bij voel komt doordat ik me niet meer gek laat maken door de schommelingen die ermee gepaard gaan. Schommelingen in gewicht, in de metingen en in energie. 

Ik voel me ook niet meer bezwaard om met mijn eigen bakje eten aan te komen, zodat ik controle kan houden over wat er naar binnen gaat. Zelfs met de drie verjaardagen kort op elkaar gaat het nog steeds goed. En denk nou niet dat ik me alles ontzeg. Ik eet nog elke vrijdag pizza ( zelfgemaakt, gewoon omdat we het zelf het beste kunnen en omdat dat het lekkerst is), ik sla het gebak niet af, maar vraag wel om een kleiner stukje, eet regelmatig chocolade en een ijsje, maar zorg er wel voor dat het allemaal binnen mijn calorieën valt. 

Ik raak ook niet meer van de kook als ik , tijdens het poseren, mijn slappe huid zie. In het verleden was de lust om te poseren dan wel voorbij. Slappe huid of niet, het gaat om het poseren, denk ik nu. Ik laat  me ook niet meer teleurstellen door me te vergelijken met de lichamen van andere, veel jongere atletes. En ik probeer me zoveel mogelijk aan mijn trainingsschema te houden. Wat? Hou jij je daar niet altijd aan, hoor ik je denken. Uh, nee soms, als ik moe ben, doe ik een setje minder en als ik me super voel doe ik er een oefening bij. En ik houd mij aan mijn rustdagen. Sinds ik niet meer werk is mijn slaap enorm verbeterd, maar ik merk dat als er weer zaken zijn die mij bezig houden dat ik dan weer slecht slaap. Zoals toen ik weer een dagje ging invallen op school, of voordat ik een interview ging doen voor het buurtkrantje  waar ik voor ga schrijven. 

Het is bijna net als bij de koningin, die op belangrijke evenementen niet twee keer in hetzelfde outfitje verschijnt, in dit geval dat je op een wedstrijd niet twee keer in dezelfde bikini op het podium stapt. Maar daar doe ik niet aan mee, die krengen zijn al duur genoeg dus waarom zou je ze niet nog eens aantrekken? En aan dat spannende onthullingsmoment van welke bikini in welke kleur doe ik ook niet mee. Het wordt deze keer nog een keer mijn prachtige Las Vegas bikini. Slechts één keer gedragen, in Las Vegas, op de Natural Olympia in 2019. Zo, dan weten jullie dat vast. De kleur van die bikini doet mij altijd aan de zomer denken, de kleur van de zee in Zuid-Europa of in CaraÏbische gebieden. Daar ga je automatisch al door stralen, toch?